Twee dagen na de verhuizing mag ik langs komen voor een interview en een kop koffie. Wanneer ik aanbel bij de voordeur doet een van de kinderen de deur open. Ik stel mij even voor en vertel haar dat ik voor een kopje koffie kom. Zij kijkt mij verbaasd aan. Maar gelukkig staat haar vader achter haar en mag ik binnenkomen. De studeerkamer is onze gespreksruimte.
Ik mag even rondkijken en zie in de grote studeerkamer twee muren vol met boeken in de stellingen. Op mijn vraag of alles gelezen is wordt ontkennend geantwoord. ‘Maar als ik iets moet zoeken weet ik in welk boek ik het kan vinden’, zegt Egas met een glimlach. We gaan naar de zithoek en het gesprek begint.
Voordat ds. Egas bevestigd werd tot predikant op Urk in 1999, was hij eerst als docent maatschappijleer en Nederlands verbonden aan de Driestar in Gouda en later werd hij onderwijsjurist. Egas: ‘Mijn godvrezende vader zei vroeger: ga maar gewoon aan het werk. Dat heb ik na mijn studie dan ook gedaan. Het lesgeven vond ik geweldig mooi, vooral het omgaan met jongeren. Achteraf moet ik zeggen dat dit ook een goede voorbereiding is geweest op mijn predikantschap. In de periode voordat ik predikant werd heb ik ook op andere wijze veel contacten met mensen gelegd. Ik was onder anderen raadslid en wethouder in Werkendam.'
Naar Damwâld
Op mijn vraag waarom dan later toch predikant, antwoordt ds. Egas dat hij al een tijd rondliep met die roeping. Hij sprak er nog niet over met zijn vrouw, maar op een keer zei hij tegen haar: ‘ik moet je wat zeggen.’ Waarop zij antwoordde: ’ik weet het al. Je voelt je geroepen om predikant te worden.’ En na zes jaar studie werd ds. Egas geroepen naar zijn eerste gemeente: Urk. Daarna volgden Middelharnis, Nieuwkoop/Vianen en dan nu Damwâld. Twee dagen voor ons gesprek is ds. Egas verhuisd samen met zijn vrouw en twee van hun kinderen. In verband met studie blijven twee kinderen op kamers wonen in het westen van het land. Toch trekt thuis want ze zijn van plan om bijna ieder weekend naar het hoge noorden te komen. Drie kinderen zijn inmiddels getrouwd en samen hebben ze negen kleinkinderen.
De Geest moet het doen
Ds. Egas is er de persoon niet naar om allerlei vernieuwingen door te voeren om ouderen en jongeren vast te houden. Ds. Egas: ‘Ik ben nogal behoudend van aard. Eeuwenlang werden mensen, ouderen en jongeren, gevoed en onderwezen door de kerk naar vaste gewoonten. Dat gaf structuur en dat geeft het nog. Daarom heb ik er weinig mee op mee te gaan met de tijdgeest om alles maar te vernieuwen. In alles zijn wij afhankelijk van Gods Geest en het gaat in de eredienst om die Geest. Als de Geest er niet is dan haalt het niets uit, wat je ook wilt veranderen. En in dat alles mag ik de heraut van de Koning zijn. Ik mag het Woord prediken. Dat is een ernstige zaak, want het gaat uiteindelijk om leven of dood, hemel of hel. Een mens moet opnieuw geboren worden. Dat geldt voor ons allemaal.’
Er zijn voor de jongeren
Naast het preken en pastoraat ziet ds. Egas catechiseren als een geweldig mooie taak. Tijdens de catechese gaat hij met de jongeren het gesprek aan over onder anderen de leer van de kerk: wie is Jezus, wat is zonde, hoe werkt de Geest. Allerlei vragen die bij jongeren ook opkomen. En als ze geen vragen hebben gaat ds. Egas ze wel stellen. Bijvoorbeeld of ze de preek van de vorige zondag wel begrepen hebben. ‘Want die omgang met jongeren, het wederzijdse gesprek, daar zitten ze volgens mij op te wachten. Daarom betrek ik ook altijd jongeren bij de preek en probeer het ook voor hen zo eenvoudig mogelijk uit te leggen. Of ik weleens kritiek krijg?’ Egas begint te lachen. ‘Soms van mijn dochters of mijn vrouw als ik het te moeilijk zeg.’
De vrouw van de dominee
Als mevrouw Egas de koffie met wat lekkers brengt, heb ik mooi de gelegenheid om ook even met haar kennis te maken. Ze zag er eerst best tegenop helemaal naar het noorden van Fryslân te vertrekken want ze woont nu verder bij een aantal van haar kinderen vandaan. Toch is ze van plan om een keer per week haar kinderen bij toerbeurt op te zoeken. Binnen de gemeente van Damwâld hoopt ze met haar man mee te gaan op kraambezoek, op rouwbezoek en betrokken te zijn bij de middagen voor ouderen. ‘En verder zie ik wel wat er op mijn weg komt’, aldus mevr. Egas.
Vakantie
Op mijn vraag of ds. Egas op vrije zondagen ook preekt, antwoordt hij volmondig met ja. Zelfs in de vakantie. Dat kan zijn Oostenrijk of Duitsland. Bij het bureau dat Nederlandstalige kerkdiensten organiseert in het buitenland meldt hij zich aan en dan wordt er in die omgeving waar Egas met zijn gezin de vakantie doorbrengt een kerk of soms zelfs een kathedraal afgehuurd en mag hij ook daar heraut van de Koning zijn. Egas: ‘Dat zijn geweldige momenten. Mensen uit diverse kerkverbanden komen overal vandaan om samen rondom Gods Woord bijeen te zijn. Dan zie je weer één kudde, één Herder. Geweldig om dat te mogen meemaken.’
Zending
Naast zijn werk als predikant vervult ds. Egas nog een aantal andere bestuursfuncties bij zendingsorganisaties Bonisa en Stephanos (in het verleden) en bij de stichting Isaäc da Costa.
Ieder jaar brengt ds. Egas voor Bonisa een bezoek aan China. ‘Ik heb al heel veel van de wereld gezien’, vertelt Egas. ‘Diverse zaken zijn qua cultuur anders dan bij ons. Vaak zijn het middelmatige zaken. Dat helpt je wel om breder te gaan denken. Maar mijn eigen opvattingen zijn daardoor niet echt veranderd.’ Op mijn vraag of iedere a.s. predikant een poosje naar een zendingsterrein zou moeten gaan voor dat bredere denken, knikt Egas instemmend.
Afscheid
We zouden samen nog uren kunnen doorpraten maar andere werkzaamheden wachten. Naast zijn hobby als orgelspelen, heeft ds. Egas nog een andere hobby: modelbouw. Ik mag een kijkje nemen in de ruimte waar dit straks wordt opgebouwd. Met genoegen laat hij mij zijn zelfgebouwde locomotief zien. De inhoud van een dertigtal dozen staat te wachten om uitgepakt en opgebouwd te worden. De hobbykamer is er klaar voor. Mijn sterke vermoeden is dat er iedere dag wel kinderen voor het raam komen staan kijken naar deze expositie.
Samen hebben we de Heere gedankt voor dit openhartige gesprek en gebeden voor de gemeente van Damwâld en voor elkaar. Via de voordeur kwam ik binnen, via de achterdeur verlaat ik de woning. Want dat is de deur die openstaat voor iedere bezoeker. Van harte wensen we elkaar Gods zegen toe.
Pieter Sijtsma, Dokkum