Twee dagen na de verhuizing mag ik langs komen voor een interview en een kop koffie. Wanneer ik aanbel bij de voordeur doet een van de kinderen de deur open. Ik stel mij even voor en vertel haar dat ik voor een kopje koffie kom. Zij kijkt mij verbaasd aan. Maar gelukkig staat haar vader achter haar en mag ik binnenkomen. De studeerkamer is onze gespreksruimte.

Ik mag even rondkijken en zie in de grote studeerkamer twee muren vol met boeken in de stellingen. Op mijn vraag of alles gelezen is wordt ontkennend geantwoord. ‘Maar als ik iets moet zoeken weet ik in welk boek ik het kan vinden’, zegt Egas met een glimlach. We gaan naar de zithoek en het gesprek begint.

Voordat ds. Egas bevestigd werd tot predikant op Urk in 1999, was hij eerst als docent maatschappijleer en Nederlands verbonden aan de Driestar in Gouda en later werd hij onderwijsjurist. Egas: ‘Mijn godvrezende vader zei vroeger: ga maar gewoon aan het werk. Dat heb ik na mijn studie dan ook gedaan. Het lesgeven vond ik geweldig mooi, vooral het omgaan met jongeren. Achteraf moet ik zeggen dat dit ook een goede voorbereiding is geweest op mijn predikantschap. In de periode voordat ik predikant werd heb ik ook op andere wijze veel contacten met mensen gelegd. Ik was onder anderen raadslid en wethouder in Werkendam.'

Tijdens een huisbezoek was hij op zoek gegaan naar herkenningspunten voor stille armoede. Hij ontdekte een lege lectuur/ krantenmand, een loszittend en 'rammelend' gebit, een brilsterkte die al jaren niet gecontroleerd was, een inrichting van twintig jaar terug, een piepje in het geluid van de wasmachine, een gaatje in de trui van de gastheer. Dat onderzoek kostte hem twee minuten. Ook bleek er weinig tot geen bezoek te komen. De kinderen woonden ver weg. Zijn voorgevoel bleek te kloppen. Voorzichtig stipte hij het probleem aan.

In de sloppenwijken van Oost-Londen in Zuid-Afrika proberen Wiebe en Simone van der Heide al twintig jaar het Licht van Jezus te laten schijnen en Zijn warmte te laten zien, onder de naam: Jesus the Rock Missions (Jezus de rots - zending).

Wiebe en Simonezijn leden van de gemeente van Dedemsvaart.

In 1997 bezocht Wiebe Oost-London als bemanningslid aan boord van de Anastasis (een hospitaalschip van Mercy Ships). Zijn hart ging uit naar de straatkinderen en de hopeloze situatie van de mensen in de sloppenwijken. Zijn verlangen werd door God bevestigd en werkelijkheid. In 1997 koos hij ervoor om in een klein hutje te gaan wonen en te delen waar hij genoeg van heeft: Gods liefde en zorg voor de naaste. Al snel weten kinderen en jonge mensen het hutje van Wiebe te vinden.

Denken en doen

Zegt het u iets, deze data? 16 oktober is het Wereldvoedseldag. Een dag later is het Wereldarmoededag. Twee dagen die niet voor niets op elkaar volgen, immers honger heeft vrijwel altijd iets met armoede te maken.

Honger en armoede, laten we daar met zijn allen eens wat aan gaan doen. Vanuit onze christelijke motivatie. Concreet belijden wij dat alles wat wij van onze hemelse Vader hebben ontvangen, niet onze verdienste is, maar gekregen vanuit Zijn genade. Het is dan ook onze roeping om wat van dat gekregene door te geven aan hen die iets tekortkomen. Zo is het niet ons geld of goed, maar heeft het de hemelse Vader als afzender. Dat onderscheidt ons geefgedrag van de liefdadigheid van wereldse gevers.

Dat klinkt allemaal nogal hoog gegrepen zult u misschien denken. Maar laten we eens kijken hoe ver we kunnen komen. We hoeven en kunnen natuurlijk niet de hele wereld op onze nek te nemen. Laten we ons richten op het kringetje waarin we ons bevinden. De eerste cirkel is ons gezin en onze familie. De tweede onze woonomgeving, de derde ons dorp of stad, de vierde onze kerkelijke omgeving, de vijfde de rest, zeg maar onze blik naar de wereld.