Ze zijn er weer: de nieuwjaarsrecepties. Bijna elke zichzelf respecterende instantie organiseert er in de eerste veertien dagen van januari wel eentje. U kent het verder wel: een kort toespraakje van de directeur of voorzitter met daarin de belangrijkste voornemens voor het komende jaar, een hapje, drankje en maar handen schudden met daarbij het uitspreken van een aantal woorden. De beste wensen? Het schijnt goed te zijn voor sociale en bedrijfsmatige contacten.   E?n van onze kinderen heb ik gevraagd wat zij van die beste wensen vond. ?Belachelijk idee?, was het antwoord. ?Misschien heb je wel verkeerde gedachten over zo iemand tegen wie je deze woorden uitspreekt. Misschien zoek je welbewust geen contact met die persoon. En dan toch nog zeggen: de beste wensen?? Van haar hoefde het niet. Meen je echt wat je zegt?
Ook in de kerk kennen we iets van een nieuwjaarsreceptie. Na afloop van de ochtenddienst op nieuwjaarsdag is er gelegenheid om onder het genot van een kopje koffie elkaar ?.. (ja wat eigenlijk) toe te wensen. Over het algemeen maken daar in verhouding tot het aantal leden, maar weinig mensen gebruik van. Allereerst omdat velen die ochtend de kerkdienst niet bijwonen. Maar ook omdat er nogal wat personen zijn die na afloop van de dienst direct naar huis gaan.
Het handjeschudden bij een nieuwjaarsreceptie lijkt veel op het handjeschudden voorafgaande aan een vergadering. Enige tijd terug maakte ik het volgende mee. Een bekend politicus gaf iedereen de hand. Ook mij. Hij vroeg daarbij: ?Hoe gaat het?? Bij zoiets heb ik altijd de neiging om te zeggen, dat het niet zo geweldig gaat. Je kunt namelijk altijd wel iets bedenken wat niet al te positief is. ?Niet zo geweldig?, antwoordde ik dus. Dan verwacht je, dat zo iemand even blijft staan en vraagt wat er aan de hand is. Maar nee hoor, hij stond al bij de volgende met de vraag hoe het met haar ging. Hij had niet eens naar mij geluisterd. Hij had vast gedacht dat het wel goed met mij zou gaan. Hoe onpersoonlijk is dan zo?n vraag. Waar is dan het echte contact? Je zegt die paar woorden bijna automatisch.
Nu moet u natuurlijk niet direct gaan denken, dat ik pleit voor het afschaffen van elkaar de hand geven en het daarbij uitspreken van een paar woorden. Of het afschaffen van nieuwjaarsrecepties. Ze hebben namelijk wel degelijk een functie. Maar het gaat mij om dat onpersoonlijke. Het als een automaat uitspreken van de beste wensen, of iets dergelijks. Wat zou het fijn zijn, wanneer daar iets meer aan werd toegevoegd. Iets persoonlijks. Opdat het ook echt gemeend is.
Iedere zondag wordt aan het begin en het einde van de kerkdienst respectievelijk de groet en  de zegen uitgesproken. Eigenlijk zou iets van die woorden moeten doorklinken in onze beste wensen voor die ander. Daar kunnen diverse uitdrukkingen voor gebruikt worden. E?n van mijn voormalige predikanten verwoordde het eens zo: ?Namens de kerkenraad wens ik u allen een talentvol jaar toe!? En in de preek en het gebed werd dit op diverse manieren toegelicht. Zelf gebruik ik deze woordspeling ook nog wel eens met de bedoeling een gesprek op gang te brengen. En dat lukt in bijna alle gevallen.
Iemand de beste wensen toewensen? Prima! Maar laat onze wens dan mogen zijn als een gebed. Eigenlijk zou ik nog een stap verder moeten gaan. Als wij de ander iets toewensen, vragen we dan ook in ons persoonlijk gebed aan de Here of Hij dat aan de ander wil geven? Dat is nog eens van harte gemeend!

Dokkum
Pieter Sijtsma