Herfst met vallend blad. Wat kunnen we genieten van de veelkleurigheid. Als vanzelf komt er een loflied op de Schepper bij je boven. Als het goed is. Maar bij heel wat mensen is het niet goed. Vroeger wisten ze daar meer van. Althans er werd meer mee gerekend: o, die heeft last van vallende bladeren. Bedoeld werd: depressieve gevoelens en uitingen daarvan nemen weer toe. Slapeloosheid, onrust, somberheid. Ik kende ze in mijn eerste gemeente. Altijd een moment om extra alert te zijn. Soms om het even te delen. ?Het zullen wel weer moeilijke dagen zijn.? Soms ging je er met familie en vrienden meer omheen staan. Om door de depressie heen te dragen. Voor zover je dat ooit kunt, want depressiviteit is een raar ding. We weten nu ook dat er een scala aan oorzaken en achtergronden is. Meer medicatie is vandaag ook mogelijk. Dus er zijn er die van de vallende blaadjes niet zoveel last meer hebben. Dat zal. Maar ondertussen zijn er die leven in dat grijze gebied. ?Normaal? is er niet zoveel aan de hand. Je bent ook niet echt pati?nt, en toch...
Verband
Wat is toch het verband tussen ?vallend blad? en somberheid? Ik ben geen medicus en kan daar niet werkelijk over oordelen. In wetenschappelijke kring zal het wel helder zijn. Zelfs zal de waan kunnen leven dat het medisch te tekkelen is. Toch ben ik als leek daar niet gerust op. Nog steeds loop ik er tegen aan. Het blijft iets raadselachtigs houden hoe de natuur op ons inwerkt. Soms ongemerkt. Ik kende een oude boer. Hij was gestopt met boeren en was iets anders gaan doen. Ik vroeg hem: ?Waarom bent u gestopt, u lijkt me echt zo?n natuurmens toe?? Het verbijsterende antwoord was: ?Omdat in de herfst alles weer dood gaat.? Prediker 1- met zijn komen en gaan; vooral met zijn eindeloze gaan - was hem in de botten gaan zitten. Sterker, in zijn hoofd. Het leek hem daarom allemaal zo ijdel toe. Ik vermoed dat dat een grondgevoel is van heel wat mensen die moeite hebben met vallend blad. Het gaat allemaal zo dood. Ik zit gevangen in die gesloten cirkel. Letterlijk en figuurlijk neemt in dat jaargetijde de donkerheid toe. Het legt zo?n enorm beslag op je, dat je er niet meer omheen kunt.

Gevolg
Het gevolg is slapeloosheid, lusteloosheid, onrust en naar anderen geslotenheid en afweer. Laat mij nu maar. Begrijpelijk, want je bent er zelf niet klaar mee. Je voelt dat de greep op je leven je ontglipt. Manlief/vrouwlief en kinderen kunnen het niet volgen of er niet altijd mee rekenen. Ruzies en conflicten. Ook dat nog! ?Was ik er maar niet meer!? Hoe angstig zo?n gevoel. Ook bij anderen die daarvan weten of het vermoeden en vrezen en willen voorkomen. Hoe beperkt en onmachtig voelen zij zich. Ik heb meegemaakt dat we dan met de familie extra alert waren om het voor te zijn. Wat een (in)spanning. Het is zo moeilijk bespreekbaar. Je kunt niet zo maar wat roepen, bellen of ingrijpen. Het is tasten naar het (on)mogelijke. Ik maak dan ook geen laatste kopje ?Oplossing?. Die is er niet zo maar. Er zijn medicijnen, er zijn vormen van lichttherapie, er zijn therapeuten en dan nog. Vallend blad. Ik noem het gewoon. Zodat u en jij weet dat er aan u en jou wordt gedacht en voor je wordt gebeden. Voor wat het waard is.

Assen                       
Stoffer Otten