Ruim een half jaar geleden schreef een van mijn collega-redactieleden op deze plaats over heilige huisjes. Ze constateerde dat jongeren zich in de kerk elke week moeten aanpassen aan diensten die in de regel gericht zijn op ervaren, volwassen gelovigen. En als er dan eens een jeugddienst is, dan is er alsnog, parallel daaraan, een ‘klassieke’ kerkdienst. Met de constatering dat jongeren zich in de kerk constant moeten aanpassen, ben ik het van harte eens. Een directe oplossing heb ik niet, maar het is wel zaak om daarover na te denken.

Ten diepste denk ik dat het bestaan van jeugddiensten een aanklacht is aan de kerken. Het kan toch niet de bedoeling zijn dat jongeren eens in de zoveel tijd aan bod komen en verder maar mee moeten gaan in de vaart der volkeren? Kunnen we als kerk niet meer doen voor onze jongeren? Zou niet ten diepste iedere dienst een dienst moeten zijn waarin ruimte en aandacht is voor jong en oud?

Deze zomer zijn we in Frankrijk bijna geen Nederlanders tegen gekomen. Heel bijzonder. Het gevolg was dat we ons Frans flink moesten afstoffen. Maar het spreken en luisteren ging op de duur steeds beter. Daardoor kregen we ook steeds meer contact op de camping, waar je steeds andere buren hebt.

Laat op een avond hoorden we nieuwe buren arriveren, portieren opengaan, het gekef van een hondje en verder vreemde geluiden. De volgende morgen zagen we hen: man, vrouw, een joch van een jaar of veertien, een baby en het hondje. En ze spraken met hun handen. We hadden dus dove buren. Later bleek dat de jongen horend was en zijn ouders hielp met de communicatie naar buiten. Verder had hij weinig contact. Hij speelde zelfs in zijn eentje jeu de boules.Dat was zo’n treurig gezicht dat Henk besloot te vragen of hij het leuk vond samen een potje te spelen. Verlegen stemde hij toe. Door met het keffende hondje te spelen probeerde ik in contact te komen met de rest van het gezin. De vrouw was helemaal in voor een praatje. Ze sprak wel maar daar kon ik niet veel van maken. Met gebaren, pen en papier konden we elkaar vertellen wie we waren en waar we vandaan kwamen. Zo werden we gezellige buren van elkaar. Het hondje was nog wel een puntje. Maar zij zelf hadden er natuurlijk geen last. Er waren campinggasten die zich daaraan wel stoorden. Als ze dan besloten hadden er iets van te zeggen en zagen dat onze buren met hun handen communiceerden, wisten ze niet hoe snel ze weg moesten komen.

Ongewenst zwanger… en nu? Veel meisjes en vrouwen kiezen in zo’n geval voor abortus. Andere mogelijkheden worden geboden door de christelijke organisatie Siriz, de vroegere VBOK, die hulp en opvang geeft aan ongewenst zwangeren. Ook de Fiom (Federatie van Instellingen voor Ongehuwde Moeders), biedt vroegtijdige en laagdrempelige hulp. Ook kan de bevalling onder geheimhouding plaats vinden op een veilige plek, een ziekenhuis of andere instelling.

Toch worden er elk jaar weer een aantal dode baby’s gevonden. Daarom zijn er de laatste jaren hier en daar babyluikjes geopend, de laatste pas geleden in Zwolle. De moeder kan haar baby hier al of niet anoniem achterlaten. Er is een mogelijkheid voor gesprek, maar het hoeft niet. Deze kamers zijn geopend door de stichting Beschermde Wieg. De stichting is opgericht om vrouwen, die ongewenst zwanger zijn en waarbij er sprake is van angst voor reguliere instellingen zoals Fiom, de Raad voor de Kinderbescherming of Bureau Jeugdzorg, te helpen. Eigenlijk zijn ze illegaal, je baby te vondeling leggen is strafbaar in Nederland.

Afgelopen zondag zag ik bij iemand een boek liggen dat ik niet kende: Gedachten over het ambt. Met als ondertitel: ‘Och, of al het volk des HEEREN profeten waren…!’ Schrijver: dr. C. Graafland (1928-2004). In zijn jonge jaren was hij christelijk gereformeerd. In 1949 stapte hij over naar de Nederlands Hervormde kerk. Begin tachtiger jaren liep ik in Utrecht nog een aantal colleges ‘Geschiedenis van het Gereformeerd Protestantisme’ bij hem. Graafland: orthodox maar tegelijk niet te benauwd om vragen te stellen aan de ‘vanzelfsprekende’ orthodoxie. Dat bleek ook weer toen ik het laatste hoofdstuk van zijn boek (uit 1999) las.