Veertien dagen geleden hoorde ik van een bijeenkomst met vertegenwoordigers van diverse kerken waarbij begonnen werd met gebed. Onder ons is dat natuurlijk gebruikelijk. Echter, wat opviel dat de naam van Jezus of God helemaal niet in dit gebed voorkwam. Zelfs niet aan het slot. De voorzitter eindigde het gebed met: ‘Dit bid ik u in de naam van uzelf.’ Over wie heb je het dan? De God van de Bijbel of … (vult u maar in).  Toen ik dat hoorde ging ik bij mijzelf een aantal zaken op een rijtje zetten die toen bij mij naar boven kwamen. Drie zaken wil ik met u delen.

Soms wordt in gebeden om de paar woorden het woord ‘Heer’ of ‘Here’ gebruikt. Het klinkt als een soort stopwoord. Als iemand met mij een gesprek voert dan wordt toch ook niet om de paar woorden mijn naam uitgesproken? Bijvoorbeeld: 'Pieter, ik kom bij jou Pieter,  met het verzoek Pieter of je mij wilt helpen Pieter, bij het opruimen van …' Van mij hoeft het zo niet.

Ik schrijf dit commentaar een dag na Prinsjesdag waarop de koning de troonrede heeft uitgesproken. De troonrede is een regeringsverklaring waarin de plannen voor het komend jaar uit de doeken worden gedaan.

Ambitie voor de regering

In de commentaren daarop kwam naar voren dat de regeringsplannen voor de komende tijd weinig ambitie uitstralen. Wat wil de regering in het komend jaar bereiken? Wat zijn de doelstellingen waarop men zich richt? Het zijn veelal plannen om met wat belastinggeld de burgers te paaien om in een volgend jaar weer op deze partijen te stemmen. Maar er is veel minder aandacht voor de grote noden in onze tijd: de vele miljoenen vluchtelingen, de vele werklozen in ons land en de zorg om het milieu in het vergroenen van onze maatschappij.