Mijn vrouw en ik gaan kamperen. Niet dat het u zal interesseren. Duizenden doen dat immers. Toch meld ik dit gebeuren als beeld van wat kerk-zijn vandaag zou moeten zijn. Eerder werd al eens gezegd: ‘De kerk is geen ziekenhuis maar een veldhospitaal.’ Daarmee wordt bedoeld dat de kerk zich dichtbij de gekwetste en de gewonde mens moet begeven. En ook, dat deze mens niet allereerst naar de kerk komt, maar dat de kerk naar die mens uit moet gaan.
Wie kent het verschijnsel niet: de app. Menigeen maakt met tablet of smartphone gebruik van een app, een mobiele applicatie. Handige programmaatjes om het leven te veraangenamen. Ik maak zelf van die apps dankbaar gebruik. Kalender-app. Navigatie-app. Lees-app. Nieuws-app. Schaak-app. Je kunt zo gek niet bedenken of er is wel een app voor bedacht. En wie een goede en populaire app bedenkt en daar per gebruiker een klein eenmalig bedragje voor vraagt, loopt aardig binnen.
Onlangs kwam een predikant via een krant uit voor zijn homofiele geaardheid. Wat later riep een ouderling op hem uit zijn ambt te zetten, want homofiele geaardheid zou op zich al zonde zijn. Verschil maken tussen geaardheid (‘zijn’) en ‘doen’ is volgens deze ouderling niet bijbels. Dat laatste is waar. Het verschil is betrekkelijk. Kijk naar de zonde hebzucht. Deze sijpelt altijd (!) door in ons ‘doen’. Maar is homofiele geaardheid, net als hebzucht en élke zondige neiging, ik-zuchtig en daarmee schadelijk? Dat herken ik niet.
Twee weken geleden hield minister Frans Timmermans (Buitenlandse Zaken) in de Tweede Kamer een sterk betoog tegen antisemitisme, racisme, discriminatie en islamofobie. Hij sprak over demonen die ons in Europa al jarenlang achtervolgen: 'Als het slecht gaat, zoeken we een zondebok. Joden, zigeuners en tegenwoordig ook vaak moslims.' Een grote bedreiging: Het zit in ieder mens om de ander weg te zetten. 'Maar', aldus de minister, 'het is de triomf van de menselijkheid om dat te overwinnen, om dat niet toe te laten'.
De taak van een voorzitter is veelomvattend. Hij moet zich goed voorbereiden, de vergadering openen op het afgesproken tijdstip, ervoor zorgen dat alles ordelijk verloopt, niet vooraf zijn eigen mening kenbaar maken, de gesprekken via hem laten lopen, zoveel als mogelijk iedereen aan het woord laten, er voor zorgen dat niet steeds hetzelfde wordt gezegd, de discussie kort samenvatten, een besluit formuleren en ervoor zorgen dat de vergadering in de buurt van het vooraf vastgestelde tijdstip wordt afgesloten.
Zo te zien lijkt dit vrij eenvoudig, maar als je op de stoel van de voorzitter zit dan valt dit in de praktijk nogal eens tegen. Het valt vooral tegen om iedereen aan het woord te laten, terwijl je tegelijkertijd moet voorkomen dat steeds hetzelfde wordt gezegd. Nu kan dat natuurlijk ook liggen aan de kwaliteit van de aanwezige leden.
