{mosimage}(Maar past het nog wel in mijn agenda?.....)

Zomervakantie! Eindelijk! Wat keken we er op het laatst naar uit. Alles kwam tot rust. De diverse commissies belegden hun laatste vergadering en wensten elkaar een goede vakantie, al dan niet gepaard gaande met een barbecue. De gemeentelijke slotavond zorgde voor een gezellige afsluiting van het jaar 2010/2011.

Het vergaderseizoen duurde ook wel erg lang dit jaar i.v.m. de late schoolvakanties, maar eindelijk was het dan zo ver. Koffers pakken en op reis naar een andere omgeving, andere cultuur, andere taal, of gewoon lekker thuis zonder verdere verplichtingen. Even geen agenda en de wekker niet op het gebruikelijke vroege tijdstip. Heerlijk genieten van Gods prachtige schepping en de rust na een druk jaar. De kerkbanken leger en daarom(?) gezamenlijke kerkdiensten om de dominee toch een niet al te trieste aanblik te bezorgen vanaf de preekstoel. Lege stoelen werken niet erg motiverend….

Agenda
En voor je het weet, wat gaan vakanties toch altijd snel voorbij, mogen we elkaar weer begroeten en worden de diverse vakantieavonturen uitgewisseld. Toch fijn om elkaar weer in gezondheid te mogen ontmoeten, het gevoel weer “thuis” te komen. Dankbaar dat God ons weer gespaard heeft!
Eens even met één oog in de agenda kijken: er staan al weer een paar vergaderingen en activiteiten gepland. Het gaat weer beginnen. Na de eerste kerkdienst wordt er gelijk al een vraag op je af gevuurd of je in de evangelisatiecommissie wilt. En of je bij die en die activiteit ook mee wilt helpen, want dat was vorig jaar ook zo fijn. Met het hoofd nog half in buitenlandse sferen, beloof je er over na te denken. Even op een rijtje zetten welke commissies nog meer op het lijstje staan. Past het allemaal nog wel? Ook een baan buitenshuis vraagt de nodige tijd en energie. Daarnaast de bezigheden thuis en een dochter die door diverse puberteitsstormen gaat… En de uithuizige kinderen die ook tijd en energie vragen. Heb ik nog ruimte? Past het nog wel in mijn agenda?

Tijd
Eens hoorde ik een opmerking van iemand uit Afrika: “Jullie hebben horloges, maar wij hebben de tijd.” Daar zit  wel wat in…..
Hoe delen we onze tijd in? Hoe stellen we prioriteiten? Zijn we niet teveel slaaf van onze agenda? Op de één of andere manier lijkt dat boekje steeds voller te komen. Vergaderingen plannen wordt steeds moeilijker want iedereen heeft het zo druk, met activiteiten binnen en buiten de kerk. En om tijdens dat stressen de conditie op peil te houden moet er toch ook nog gesport worden. Daar voel je je veel beter door zegt men. En het is allemaal even belangrijk natuurlijk. En ben ik überhaupt wel geschikt om dat te doen wat ze van me vragen?
Tja…. Doe ik wel weer mee dit jaar?

Waar gaat het om?
Maar waar draait het eigenlijk allemaal om. Het werk in Gods gemeente is bedoeld om Gods Naam groot te maken, Hem de eer te geven, van de gemeente een warme plek te maken, waar mensen zich thuis en welkom voelen. Waar liefde en geloof mag groeien. Waar moet onze blik op gericht zijn?
Als we, zoals hierboven vermeld, alleen naar onszelf kijken en onze bezigheden, dan groeit het gemakkelijk boven ons hoofd. En als we kijken naar onze eigen kwaliteiten, dan voelen we ons al snel ongeschikt. Dan is het goed te weten dat God ons wil leiden in de dingen die we doen. Hij maakt ons geschikt. Hij heeft ons allemaal talenten gegeven waar we tot Zijn eer mee mogen werken. Het is ook Zijn bedoeling dat we onze talenten voor Hem inzetten.
En die volle agenda dan? Ook die moeten we maar eens kritisch bekijken, samen met onze Vader. Wat kan weg? Welke activiteit kan ik schrappen zodat ik meer tijd over houd? En dan blijkt er toch wel heel veel mogelijk. We mogen best een keertje “nee”zeggen als het zorgt voor teveel belasting, hoe moeilijk dat ook kan zijn. Je wilt het zo graag allemaal doen. Maar wil God dat ook? Hij kan ons niet gebruiken als we als stresskippen heen en weer lopen in zijn gemeente en op zo’n manier gasten verwelkomen met het zweet op het voorhoofd en een opgeplakte smile. En ook niet als we zo veel van huis weg zijn voor de zoveelste vergadering, waardoor er thuis spanningen komen.
Het volgende gedicht van Dien de Haan ligt gelamineerd op m’n nachtkastje en geregeld lees ik het:

LEVEN

Heer, breng toch rust in mijn gedachten!
Ik heb me zo gehaast vandaag:
ik heb, vervuld van al mijn jachten,
uw beeld, uw vree in mij vervaagd.

Ik liet mij door mijn leven leven,
ik miste U en wist het niet,
maar willoos van U weggedreven
voelde ik vaag een vreemd verdriet.

Zo had ik, aan mijzelf verloren,
mijn leven aan mijzelf verkocht –
als het niet reeds aan U behoorde,
en als U mij niet had gezocht.

Heer, leer mij weer uw leven leven,
leg Gij uw hand op mijn bestaan:
Slechts wat U néémt kan ik U geven –
Haal mij toch bij mijzelf vandaan!

En laat mij niet mijn wegen kiezen:
wat heb ik zonder U, o Heer?
Als ik uw liefde zou verliezen
dan had ik toch geen leven meer?

Doe ik dus weer mee dit jaar? O ja zeker, want Hij helpt me m’n tijd goed in te delen zodat ik voor Zijn gemeente mag werken zonder overspannen te worden. Hij helpt om ja of nee te zeggen. Alles in gebed brengen en samen met Hem beslissingen nemen en prioriteiten stellen.
En wat doe jij, wat doet U? Doe jij, doet U ook weer mee?
                                                              
Loppersum                       
Bea Rosing