Schoorl, jaren lang onze favoriete vakantiebestemming. Ideaal voor kinderen in de basisschoolleeftijd. Zon, zee, bos en de hoogste duinen van Nederland. Hoewel we ons jaarlijks tijdens het opzetten en afbreken van de voortent en de luifel afvroegen waarom we op deze manier vakantie gingen vieren. Helemaal omdat die zon in Nederland vaak verstek liet gaan, we vaak neerslag hadden en we daardoor druk in de weer waren met het graven van geulen om enigszins droge voeten te houden.

Na het plotseling overlijden van mijn man besloot ik de tourcaravan te verkopen en samen met de kinderen van 11 en 13 jaar de vakantie op een meer relaxte manier door te brengen. Met de hoop dat we als eenoudergezin beter geaccepteerd en sneller opgenomen zouden worden door de mede campinggasten viel onze keuze op een Christelijke camping in Luxemburg. De 470 km was met de auto prima te doen. Het contact maken met de andere campinggasten daarentegen niet. Dagelijks werden we uitgebreid geobserveerd maar ondanks mijn pogingen toenadering te zoeken met de andere gasten bleken dezen op veilige afstand te blijven. Waren het de vooroordelen die mensen deden besluiten mij te negeren? De behoefte aan een gezellig gesprek met volwassenen en even uit kinderpraat te zijn deed mij besluiten deze afstandelijkheid niet weer te willen ervaren. Het daarop volgende jaar kozen we voor een appartement in Oostenrijk, ruim 1000 km rijden en niet de hele dag geobserveerd worden door gezinnen die wel compleet waren. We genoten van het mooie land en reden zelfs de Grossglockner helemaal uit. Maar het gemis aan een volwassen gesprek bleef. In de hoop dat dit ooit wel eens zou wennen werd onze vakantiebestemming het daarop volgende jaar Kroatië. Als 1000 km moeiteloos ging met twee kinderen dan zou 650 km meer vast ook geen problemen opleveren. Het was alles behalve leuk maar inmiddels waren we gewend dat we als incompleet gezin genegeerd werden in de vakantie en ook de onderzoekende blikken waren ons niet meer vreemd. Maar het gemis aan af en toe een volwassen gesprek viel mij steeds zwaarder. Het deed mij besluiten het daarop volgende jaar niet op vakantie te gaan omdat ik het pittig vond telkens twee weken enkel en alleen gesprekken op tienerniveau te voeren. Het besluit was genomen: in 2013 niet op vakantie maar voor ieder van de kinderen iets te zoeken waar ze van zouden genieten.

Gehandicapt

Het jaar 2013 begon voor ons op de tweede dag net als iedere andere dag. Terwijl ik mij gereed maakte om naar het werk te gaan voelde ik een heftige pijn. Ondanks deze pijn vertrok ik toch naar mijn werk. Immers zo worden velen van ons ook opgevoed: eerst proberen, wil het niet dan kun je altijd nog naar huis gaan. Met pijn kwam ik aan op het werk en realiseerde mij dat dit zo heftig was dat het verstandiger was om weer huiswaarts te keren en direct de huisarts te bellen. Na een half uur rijden was ik weer thuis. Om een lang verhaal kort te maken, twee uur na thuiskomst had ik een halfzijdige verlamming, beter bekend als een incomplete dwarslaesie. Een opname in het ziekenhuis en revalidatiecentrum volgde. Het is het doemscenario dat je als weduwe hebt; dat er ooit iets zal gebeuren waardoor je zelf niet meer in staat bent om voor je kinderen te zorgen. Gelukkig bood een gezin in de familie liefdevolle opvang. Terwijl Nederland zich voorbereidde om op vakantie te gaan bestond mijn enige uitje uit een dagelijks ritje in de rolstoel langs de hertjes van het revalidatiecentrum. Het bezoek en de bemoedigende kaartjes namen door de vakantieperiode af en mijn dagen in het revalidatiecentrum waren gevuld met revalideren.

Boer vindt vrouw

In dit zelfde jaar vol met opnamen, bijwerkingen, complicaties, revalideren, ziekenhuisbezoeken, nieuwe behandelplannen, enz. leerde ik iemand kennen die na een aantal maanden voor mij heel speciaal werd. Wat niemand zou bedenken werd werkelijkheid, een relatie tussen een vrijgezelle boer en een weduwe met twee kinderen die bovendien ook nog een dwarslaesie had. Veel gesprekken aan de keukentafel gingen er aan vooraf tot we uiteindelijk beiden inzagen dat dit de weg was die God voor ons voor ogen had. Op 13 juni 2014 ontvingen we Gods zegen over ons huwelijk. Samen een nieuwe weg inslaan, samen ook op vakantie. Dat op vakantie gaan met een dwarslaesie gaat niet zonder slag of stoot.

Zoektocht

We moeten er menige uren insteken om een passend verblijf te vinden. Onderkomens waarbij vermeld wordt in de brochure dat ze toegankelijk zijn voor mindervaliden blijken op de bijbehorende foto’s menige drempels en opstapjes te bevatten. Passende vakantieverblijven zijn bovendien enorm duur. Het is dus niet meer het met de nodige voorpret uitzoeken waar we graag heen willen. Nee, het is zoeken welke accommodatie passend is bij mijn beperking. Gelukkig hebben we een auto waarin zowel de rolstoel als een trippelstoel vervoerd kan worden want van een hele dag in een rolstoel zitten word je bepaald niet vrolijk. Soms lijkt het te mooi om waar te zijn, wordt er geadverteerd met zwembad met omkleedruimte voor mindervaliden. Maar dan blijkt dat je met een beperking met geen mogelijkheid in het bad kunt komen. We vinden het leuk om oude dorpjes te bezoeken. Maar helaas zijn de straten daar doorgaans geplaveid met keitjes of kinderkopjes en kom ik aan het eind van de dag helemaal beurs uit de rolstoel. Veel bestemmingen zijn niet bereikbaar. Mijn grote wens om tijdens onze huwelijksreis een bezoek aan Venetië te brengen viel al in het water bij het lezen van reviews van andere rolstoelers op het internet. Toch zien we het af en toe ook maar als een uitdaging en op die manier waren we toch in staat om al puffend van inspanning het hoogste punt van de weg in Vianden te bereiken. Een ijsje is dan echt wel verdiend. Het is genieten om na zoveel jaar weer op vakantie te gaan met iemand met wie je een volwassen gesprek kunt hebben. Wat onveranderd is dat zijn de priemende blikken van de mensen. Zij het dat het nu met een andere reden is. Was het eerst om het feit dat ik als alleenstaande vrouw met kinderen op vakantie ging, nu is het omdat ik in een rolstoel zit. Mensen vinden het soms zo de moeite waard om een blik op mij in mijn rolstoel te werpen dat ze zich daarvoor zelfs omdraaien en ons met open mond nakijken. Toch jammer dat ze daardoor al het moois wat de omgeving te bieden heeft aan zich voorbij laten gaan.

Janny Veen (voorheen Ploeg) - de Vries, Groningen

 

Janny Veen is lid van de CGK Groningen