Ze fluistert nog steeds als ze de telefoon opneemt, twee dagen na het akkoord over het kinderpardon en één dag na het beëindigen van de continu-kerkdienst die in de Bethelkapel gehouden werd. Hayarpi Tamrazyan moet er zelf om lachen. Maar natuurlijk is het even wennen; het Armeense gezin zat ruim drie maanden in kerkasiel in het kleine Haagse buurt- en kerkhuis Bethel, met een viering die dag en nacht doorging.

 

Niet meer nodig, na het akkoord over het kinderpardon dat de regeringspartijen sloten. De zaken van ruim 700 kinderen worden opnieuw beoordeeld en de verwachting is dat 90% alsnog pardon krijgt. Tot het besluit is gevallen, wordt voorlopig niet uitgezet. Hayarpi, haar broertje, zusje en ouders hoeven niet meer te vrezen voor onmiddellijke uitzetting.

 

En dus is er geen viering meer, geen voortdurende aanloop meer van pers uit binnen- en buitenland, van mensen die komen steunen, van politici en beleidsmakers die zich op de hoogte komen stellen, van mensen die achter de schermen hard aan een oplossing werken. Ineens is de druk van de ketel en de drukte voorbij. Ineens kan ze ook – voor het eerst in maanden – naar buiten. Het eerste blokje om wordt een dag later gemaakt met een vriendin, onwennig. Gek hoor, buiten zijn.

 

Inmiddels, alweer veertien dagen later, zit het gezin opnieuw in rijksopvang: de gezinsopvang locatie Gilze-Rijen van het COA. Hayarpi kan van daar uit naar school; ze studeert econometrie aan de universiteit in Tilburg. Het is 40 minuutjes met de bus. Toen ze nog in kerkasiel zat, kwam school naar haar: ze maakte de toets lineaire algebra in de kerk. Die heeft ze gehaald, trouwens. ‘Of ik daar goed in ben? Als ik het begrijp wel’, lacht ze.

 

Gilze-Rijen is een van vier plekken waar het COA gezinnen opvangt wier asielverzoeken zijn afgewezen. De gezinnen zitten hier in afwachting van hun uitzetting. Vaak gebeurt dat ’s nachts of in de vroege ochtend, met inzet van veel agenten. Zulks doet weinig voor de sfeer in deze locaties, om het eufemistisch te zeggen. ‘Wie is er sinds gisteren weer verdwenen’, vragen juffen en kinderen zich iedere ochtend voor school af.

 

Het akkoord over het kinderpardon betekende voor diverse gezinnen hier nieuwe hoop. Maar de aanvankelijke opgetogenheid is inmiddels omgeslagen in gespannenheid. Wie zal er wel en wie zal er geen verblijfsvergunning krijgen? En op grond waarvan? Hayarpi – met haar goede beheersing van het Nederlands en haar slimme brein - probeert gezinnen zo goed mogelijk te helpen bij het invullen van de formulieren om het pardon aan te vragen.

 

‘Maar niemand snapt er wat van’, vertelt ze, ‘Niemand kan het precies uitleggen en iedereen spreekt elkaar tegen. De DT&V, het COA, Kamerleden, de regeling zoals ik die lees in de Staatscourant: iedereen beweert weer net iets anders.’ De onzekerheid zal nog een poos voortduren, want naar verwachting zullen pas in het laatste kwartaal van dit jaar alle aanvragen beoordeeld zijn. 

 

‘Het is wel fijn om terug te zijn in Brabant’, zegt Hayarpi plots, zoekend naar strohalmen voor een positief geluid. Want ze wil laten merken hoe dankbaar ze is voor alle steun die ze heeft mogen ontvangen. Ze is diep getroffen door hoe de kerkelijke gemeenschap het gezin heeft omarmd. Niet voor niets staat op haar social media profiel die foto van de symbolisch leeggelaten stoelen bij een Kerstviering. (Honderden kerken gaven gehoor aan de oproep van INLIA om via bewust leeg gehouden stoelen hun betrokkenheid te tonen bij alle kinderen die werden afgewezen voor het kinderpardon.)

 

Hayarpi voelt dus grote dankbaarheid. En verheugt zich in Gods liefde – dat blijkt uit de gedichten die ze schreef tijdens de periode in de Bethelkapel. Deze gedichten verschijnen binnenkort; ze worden uitgegeven in de bundel Aards Verdriet & Hemelse Vreugde. Ze kijkt vreselijk uit naar de boekpresentatie, die waarschijnlijk in maart zal worden gehouden. In de Bethelkapel natuurlijk.

 

Neemt niet weg dat ook zij natuurlijk in onzekerheid verkeert. Krijgt het gezin nu echt een vergunning en dus de kans om hier een toekomst op te bouwen? Ze gelooft het pas als ze het papiertje in handen heeft. Het wachten valt eigenlijk gewoon niet mee. En wat heel erg is voor Armeniërs: in Gilze-Rijen mogen ze niet zelf koken. En daar hechten Armeniërs nu juist enorm aan: lekker koken en lekker eten. Het is in alle opzichten nog even doorbijten…

 

 

Hayarpi Tamrazyan is een van de sprekers op de jaarlijkse inspiratie- en expertisedag van INLIA, op 6 april aanstaande in de Johanneskerk in Amersfoort. U kunt u nu alvast aanmelden via het mailadres Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.. Binnenkort ontvangt u meer informatie over het programma. Houd de datum vrij! Hayarpi zal deze dag ook haar dichtbundel Aards Verdriet & Hemelse Vreugde signeren.