Werken op een Nederlandse boerderij: dat was de droom. Maar hij kreeg geen asiel, dus moet Mamadou terug naar Senegal. Dat probeert hij nu al sinds maart. Maar ja: corona. Hij zit al een half jaar ‘in de wacht’. Ook asielzoekers die terug willen keren, ondervinden hinder van de coronamaatregelen.
Mamadou arriveert in september 2019 in Nederland. Het is een warme nazomer, daardoor is de overgang vanuit Senegal minder groot. Qua weer dan, niet qua omgeving. Delfzijl is toch echt wel wat anders dan de miljoenenstad waar Mamadou vandaan komt: Dakar, de hoofdstad van Senegal. Ze liggen allebei aan zee, maar daar houdt de gelijkenis wel op.
In Dakar was hij taxichauffeur, daarvóór werkte hij - buiten Dakar - op een boerderij. Dat had hij graag in Nederland gedaan. Waarom hier? In Nederland kun je jezelf zijn. Mamadou behoort tot een in Senegal gediscrimineerde minderheid. Toch wordt zijn asielverzoek afgewezen. Hij legt zich er bij neer; dan maar terug naar Senegal.
Daar heeft hij wel hulp bij nodig; om terug te kunnen reizen moet zijn identiteit opnieuw vastgesteld worden. Senegal heeft hier geen ambassade, de dichtstbijzijnde staat in Parijs. INLIA helpt Mamadou daarheen te reizen. Het is begin maart. De reis zal twee dagen duren, is de bedoeling.
In Parijs kan Mamadou zijn zus bezoeken; die woont daar. Ze is getrouwd met een Fransman, ze hebben twee jonge kinderen. Een meisje van twee jaar en één van zes maanden. Mamadou verheugt zich: hij heeft zijn nichtjes nog nooit in levenden lijve gezien. Hij arriveert 16 maart. Het wordt een mooie dag: hij krijgt zonder problemen zijn identiteitskaart en sluit voor het eerst zijn nichtjes in de armen. Wat een feest.
Dan breekt 17 maart aan en sluit Franrijk de grenzen: corona. Twee dagen worden twee maanden; zolang zit Mamadou vast in Parijs. Zijn zus en haar man zijn erg klein behuisd, Mamadou slaapt noodgedwongen in de huiskamer.
Zo heb je als zus je broer jaren niet gezien en als nichtjes je oom nog nooit gezien, zo heb je hem twee maanden lang op de bank. Best veel ineens. En Mamadou moet vanwege de lockdown binnen blijven. Wat doe je dan de hele dag? Eten, slapen, roken. Het is alsof iemand de pauze-knop heeft ingedrukt. Je leven staat stil.
Na twee maanden mag Mamadou weer reizen. Hij komt terug naar Groningen om zijn vertrek naar Senegal verder te regelen. Vier maanden later zit hij hier echter nog: alle instanties die ondersteunen bij terugkeer hebben last van de coronaperikelen, alles is vertraagd. En hij wil zo graag door met z’n leven.
Hij móét terug, hij wíl terug. Kan iemand die pauzeknop uitzetten?