Ave Maria

Nog even en dan is er weer een jaar voorbij.
Het lijkt alsof de zon moe is geworden van het schijnen. Hij laat zich al dagen achtereen niet meer zien. De dagen zijn kort en de nachten lang.
Kerst is heel dichtbij.
Ik dwaal een beetje door de stad. Neem de versieringen, gehangen boven de straten, in mij op. Blijf dan staan bij een etalage die me door zijn lichtjes trekt.
Even later leg ik de gekochte boodschappen op de keukentafel.

Zoek wat kleine houtjes en probeer de kachel, die me koud aankijkt, warm te krijgen.
Een gevoel van melancholie, heimwee naar vroeger?, bekruipt me.
Heeft het met mijn leeftijd te maken?
Of heeft te veel van het wereldgebeuren zich op mijn netvlies vastgezet. En heeft het zo de gedachte van vrede, van een geboren kind, weggedrukt? Misschien daardoor landen de kerstliederen - uit de luidsprekers boven de straten - niet. Komen niet binnen, zogezegd.
Ik zet de TV aan en val pardoes binnen in het programma van André Rieu.
In het beeld staat een jonge vrouw.
Het is doodstil. Duizenden ogen zijn gericht op de vrouw op het podium.
In opperste concentratie, met gesloten ogen, staat ze voor haar publiek.
Door de laag uitgesneden jurk zie ik haar boezem langzaam deinen.
Een viool laat voorzichtig de eerste klanken horen. De mond van de vrouw opent zich en de eerste klanken van het Ave Maria zoeken zich een weg tussen de mensen door.
Ik voel kippenvel.
Een camera zoemt in op gezichten. Dan, een jonge vrouw blikt onze kamer binnen. Donker haar omlijst haar gezicht. Haar mondhoek trilt lichtjes. Ogen zwemmen.
Ave Maria.
Andere gezichten drukken het beeld weg.
De muziek zwelt aan.
De sopraan gaat helemaal op in het lied. De tekst.
Ave Maria.
Wees gegroet, Maria, vol van genade.
Dan ineens zie ik de vrouw uit het publiek weer in het beeld verschijnen.
Een traan zoekt zijn weg naar beneden.
Was de cameraman net als ik geraakt?
Wie is ze?
Wat raakt haar?
Zijn het de woorden, is het de muziek?
Heeft ze weet van een kind, klein en teer?
Het Ave Maria vult de ruimte.
Een kind is geboren. Een moeder heeft het gedragen.
Tranen hebben gevloeid toen haar Zoon stierf.
Die wereld en die van mij is nog vol onrecht.
Hoe vaak zal Kerst nog gevierd worden, voordat er echte vrede is?

Douwe Janssen