Op vrijdag 5 september werd ds. Dennis van der Wal als predikant bevestigd van de Ichtusgemeente op Urk. In diezelfde dienst deed hij intrede. Zijn vorige gemeente was Aalten, waar hij zes jaar heeft gestaan. Zijn bevestiger op Urk was zijn collega in dezelfde gemeente, ds. H.K. Sok. Samen met ds. Sok mag hij predikant zijn van een gemeente van bijna tweeduizend leden.

U heeft vóór de zomer het beroep van de Ichtusgemeente op Urk aangenomen. Kunt u iets vertellen over hoe dat in zijn werk gegaan is? Hoe wist u bijvoorbeeld dat u naar Urk moest gaan?

Dat heeft echt met roeping te maken. Ik ben een predikant die voorzichtig is met zulke verhalen, want je kunt het Woord van God laten ‘buikspreken’ om jouw eigen wensen goed te praten. Maar de Heere heeft ons door Zijn Woord de weg gewezen. Wij kunnen dat niet anders zien. Begin dit jaar kwamen er drie beroepen tegelijk te lopen: Zierikzee, Nunspeet en Urk-Ichtus. Mijn vrouw en ik voelden dat de Heere ons niet naar die eerste gemeente riep. Die deur bleef gesloten. Maar waarheen dan wel? Mijn vrouw en ik zeiden tegen elkaar: draai het eens om. Voor welk beroep kun je bedanken? Het bleek dat we wel voor Nunspeet konden bedanken, maar niet voor Urk. Voor ons was het belangrijk dat deze conclusie niet de onze was maar de weg die de Heere ons wees. Dat kwam toen mijn echtgenote een kalender kreeg waarop de maandspreuk was: De HEERE, uw God, is met u, overal waar u heen gaat (Joz. 1:9). En wat schetst onze verbazing? Een paar weken later tijdens een gesprek met dominee Sok, noemde hij juist deze tekst als een gedeelte dat hem vroeger de weg had gewezen. We hebben daar toen nog niets over gezegd, maar toen we naar huis reden wisten we allebei dat dit de weg was.

 

Urk-Ichtus is uw derde gemeente. In 2014 bent u bevestigd in Nieuw-Vennep, waar u vijf jaar predikant bent geweest. Daarna was u predikant in Aalten. Zou u iets kunnen noemen wat u met ruim tien ervaring in het predikantswerk op Urk heel anders gaat doen dan toen u voor het eerst ging beginnen? Zou u ook iets kunnen noemen dat hetzelfde is gebleven?

Iedereen verandert door de jaren heen, ook dominees. Neem alleen al de manier van preken. In de kern geloof ik dat ik wel hetzelfde ben gebleven. Maar als ik preken uit die begintijd teruglees zou ik ze nu niet meer zo houden. Niet dat er iets verkeerds werd gezegd, maar ze waren zeer goed gevuld, zullen we maar zeggen. Dat is een uitdaging waar veel dominees mee worstelen. Door de jaren heen leer je wel om bondiger tot de kern te komen en je niet al te zeer verliezen in zijpaadjes die misschien wel heel interessant zijn maar misschien niet zoveel toevoegen aan het punt dat in dit specifieke Schriftgedeelte naar voren komt.

Daarnaast moet ik ook steeds weer (af)leren dat het niet allemaal van mij afhangt. Zeker als je net begint als predikant denk je dat jij het wel (even) doet en dat jij het in de lucht moet houden. Steeds weer heb ik geleerd: het zit niet in mij of in jou, het is de trouw van de Heere dat we er überhaupt nog zijn. Het predikantschap is voor mij een constante les in afhankelijkheid van de Heere. 

 

Kunt u iets over uzelf vertellen? Wat vindt u zoal belangrijk in het leven. Heeft u hobby’s?

Ik ben 37 jaar en geboren en getogen in Winschoten. Mijn vrouw Boukje-Hinke (35 jaar) komt uit Veendam en we zijn ruim zestien jaar getrouwd. Samen hebben we van de Heere vijf kinderen mogen krijgen: Mirjam (15 jaar), David (12 jaar), Ezra (11 jaar), Joël (8 jaar) en Boaz (6 jaar). Het belangrijkste in mijn leven, naast de Heere in de eerste plaats, zijn mijn vrouw en kinderen. Je hebt elkaar in het gezin hard nodig.

Als ik tijd vrijmaak voor hobby’s, stap ik op de mountainbike voor een rondje, heerlijk om door de modder te scheuren en je hoofd leeg te maken. Met ons gezin vinden het ook fijn om samen op vakantie naar Oostenrijk te gaan om daar te genieten van de indrukwekkende schepping.   

 

Urk-Ichtus is een grote gemeente in een erg kerkelijke plaats. Waar liggen de kansen en uitdagingen voor u als het gaat pastoraat, prediking, diaconaat en catechese? 

De kansen liggen in de grootte van de gemeente en (nog) een bepaalde mate vanzelfsprekendheid waarmee het geloof aanwezig is in het dagelijks leven. Je hoeft op Urk niet ver te lopen of veel moeite te doen om een goed geestelijk gesprek te kunnen voeren. Dat kan in de rij bij de supermarkt of als je een rondje loopt. Door de grootte van de kerkelijke gemeente heb je meer mogelijkheden maar ook meer uitdagingen. Want wij hebben veel jongeren, dat betekent dus ook veel catechisatiegroepen en dus veel catecheten die je nodig hebt. Daarnaast kan een grotere gemeente misschien ertoe leiden dat je vanuit jezelf misschien wat meer gaat afwachten. Wellicht denk je wat sneller: er zijn zoveel mensen, vast wel iemand anders pakt die taak op. Ten diepste maakt het ledenaantal van een gemeente niet uit, in die zin, er zitten dezelfde zondige mensen en ze hebben allemaal hetzelfde nodig: verlossing van hun zonden in Christus en in dankbaarheid hun leven wijden aan de Heere. 

 

Wat zou u de lezers van het Kerkblad voor het Noorden willen toewensen vanuit uw ruime ervaring in prediking en pastoraat?

Ik hoop en bid dat alle lezers in deze tijden van grote spanning en verwarring zich meer en meer gaan richten op de Heere en op Zijn Woord. Dat wij groeien in die diepe afhankelijkheid van Hem die ons gemaakt heeft en dat wij ernst maken met wat Hij tot ons spreekt. Neem nu het slot van Psalm 139: ‘Doorgrond mij, o God, en ken mijn hart, beproef mij en ken mijn gedachten. Zie of er bij mij een schadelijke weg is en leid mij op de eeuwige weg.’

 

 Jurrian Oosterbroek, Dronten