Als een steen op je weg
Er is moed voor nodig, want het rakelt enorm veel op. Praten over die inktzwarte dag en over de jaren erna. Het was 8 maart 2010 toen zoon Jasper een eind aan zijn leven maakte.
Op bezoek ben ik bij Gerard en Gerda Duinkerken. Het is nu zeven jaar terug dat Jasper stierf. Zevenendertig jaar oud. Om half acht ’s avonds had hij van zijn ouders afscheid genomen en gezegd: ‘Tot straks.’ Maar ‘straks’ zou het niet meer worden. Want enige tijd later stond de politie voor de deur.
Jasper
Zoon Jasper was zevenendertig toen hij een einde maakte aan zijn leven door voor de trein te springen. Oudste van een gezin met drie jongens. Hoe verging het Gerda en Gerard die eerste tijd? Gerda: ‘De eerste tijd leefden we in een roes, je wordt geleefd, en ook gedragen. Door alle medeleven.’ ‘Medeleven is als een kurk,’ zegt Gerard. ‘Anders zou je wegzinken.’ ‘Of gek worden,’ zegt Gerda. ‘Menselijkerwijs kun je eigenlijk zoiets ook niet aan, ik heb echt ervaren dat ik gedragen werd door God.’