De Nederlandse vrouwen die zich vol- of deeltijds wijden aan de opvoeding en verzorging van haar gezin en kinderen, zijn volgens schrijfster Elma Drayer ‘verwende prinsesjes’. De kritiek van Drayer richt zich vooral op de 3 miljoen vrouwen die niet economisch zelfstandig zijn. Die een uitkering hebben, in de bijstand zitten, hun man het werk laten doen, die de samenleving met andere woorden veel geld kosten. Gewerkt moet er worden! Want pas als je economisch zelfstandig bent, tel je mee.
Ze verduidelijkte haar mening nog eens in het tv-programma Pauw en Witteman. Zij vindt dat de Nederlandse vrouwen en in het bijzonder de moeders geen verantwoordelijkheid nemen in de maatschappij. Ze leunen als het ware op de gemeenschap en dat is misbruik maken van gemeenschapsgelden en het ontduiken van verantwoordelijkheden.
Bij het googelen van de naam Elma Drayer, kun je ook uitgebreid lezen wat ze er verder nog van vindt. Haar benadering van de moeders en kinderen vind ik kleinerend. Ja, het is waar dat vrouwen nu niet meer zoveel tijd steken in het huishouden. Het is ook waar dat kinderen heus wel tegen een stootje kunnen. Maar het is ook waar dat moeders buiten het huishouden nog wel iets anders te doen hebben en dat er ook kinderen zijn die niet zo perfect zijn als zij beweert. Laten we naar eens proberen het van de andere kant te bekijken. Bij herhaling haalt zij de buitenlandse en vooral de Zweedse situatie aan. Ik lees ook wel eens wat en het is niet allemaal zo rooskleurig als wordt beweerd. Moeders hebben niet allemaal een academische opleiding en ook niet iedereen heeft er behoefte aan om carrière te maken. Dus dat glazenplafond, (het niet hogerop komen in je loopbaan), waar je dan tegen aan kunt knallen, is niet voor iedereen een probleem. Gelukkig maar, want carrière maken met toiletten en kantoren schoonmaken zal niet mee vallen. Bovendien moeten de kinderen van de niet-verwende prinsesjes ook opgevangen worden. Het hogerop komen bij het luiers verschonen en neuzen afvegen, zal ook niet aan de orde zijn. De salarissen in deze sectoren zijn ook niet van dien aard, dat je daar de voltijdse opvang voor je eigen kinderen van kunt regelen. Het is trouwens niet eens mogelijk om je kind in de opvang te krijgen, want alles zit vol. Als je kind ziek is, mag het niet naar school of opvang. En wie blijft er dan thuis? Juist ja, de moeder. Dus de verwende prinsen die elke dag de deur uitgaan, moeten ook nog even veranderen.
Wat mij ook stoort is, dat de moeders wordt verweten dat zij hun dagen in ledigheid doorbrengen. Om mij heen zie ik maar weinig moeders die zich vervelen. Op scholen hebben ze moeite om vrijwilligers te krijgen om te helpen met hand- en spandiensten. Ook in de kerk is het moeilijk om functies vervuld te krijgen, want iedereen moet werken.
Als een van je zieke ouders geregeld naar het ziekenhuis moet, is het maar wat handig als er een verwend prinsesje is, die dat dan kan doen. Terwijl de rest van de familie carrière maakt, kan zij van de ene specialist naar de andere rennen. Nee, die lege uren zijn zo gevuld. Daar hoeft mevrouw Drayer zich niet druk over te maken. En ik ben erg blij dat ik geen au pair, nanny of andere deskundigheid in huis heb gehad. Het mooiste is, als je samen, vader en moeder, je kinderen kunt verzorgen en er van kunt genieten. Dan worden ze geen last, waarmee je moet leuren, maar dan zijn ze de grote geschenken, die je van je Hemelse Vader hebt gekregen.

Dronten                                                                                  
Aurelia Jonkman