Afgelopen week deed ik mee aan de Week van Gebed. Elke avond waren we bij elkaar om bemoedigd te worden door het Woord van God, om de Here te prijzen in onze liederen en vooral om de Hem aan te roepen met dankzegging en voorbede. Iedere avond kwamen de deelnemers vanuit heel de stad en vanuit verschillende kerken en gemeenten bij elkaar. Een bonte verzameling christenen in Christus verbonden. Kerkmuren vallen weg. Een Pinsterbroeder buigt het hoofd samen met een rechtgeaarde Gereformeerde, een Evangelische tezamen met een Reformatorische. Dat is goed en zeer bemoedigend. Tegelijk schrijnt er in die week wel iets.
De woorden ‘eenheid’ en ‘verbondenheid’ vallen in die uren regelmatig. Toch lijden we tegelijkertijd aan verdeeldheid en verwijdering. Concreet: er zijn er die in onze stad willen werken aan en bidden voor eenheid, terwijl zij zelf in een andere stad of dorp kerken. Dat komt wel heel raar over. Kennelijk is men van mening dat er voor hen geen kerk van Christus in Assen te vinden is zodanig dat zij zich daarbij aan zouden willen sluiten en zich daar thuis zouden voelen. Ik kan het mij niet voorstellen. Er zijn in Assen orthodoxe kerken in allerlei kleur en van allerlei stromingen en tradities. Een andere gemeente elders moet wel heel erg uniek zijn, willen de Assense gemeenten allemaal daarbij in het niet vallen. Ook dat kan ik me niet voorstellen. Wat is hier aan de hand? Een heidens christelijk egoïsme, een bedacht zijn alleen op het eigen belang. Het heeft een donatistische trek. Een stroming van vroeger, die bedoelde te zoeken naar een volmaakte en zuivere kerk. Dat is overigens voor zulke mensen tegelijk weer een gruwel, want ze hebben zich juist afgekeerd van een kerk die dat juist wat te veel naar hun zin accentueerde. Vol verwijt, soms historisch geworteld, hoor je de woorden: ‘En dan zeiden ze ook nog dat ze de ene ware kerk zijn!’
Die kerk van Christus is er in Assen en breed in Christus verbonden. Tegelijk niet volmaakt. Het geeft verdriet wanneer een gemeente door onderlinge ruzie en verschil in visie uiteindelijk door zoveel splitsing zich moet opheffen. Het geeft verdriet wanneer, in de jaren dat ik hier nu ben, zo’n twee à drie gemeenten vanuit die verdeeldheid zijn gesticht. Dat laatste is dan wel een heel deftig woord voor ‘op zichzelf begonnen’. Knik nu niet hoogmoedig dat het bij u beter is; het is overal - verborgen of open - gaande. Er is een geest van eigenzinnigheid, regelmatig gevoerd door een theologische hype of kerkvisie. Men zwenkt de steven van het schip van de kerk soms zo snel alsof het een jetski is. Daar komen brokken van. In plaats van dat degenen die overboord raken, zich laten oprapen door bestaande gemeenten, bouwt men een eigen scheepje en vaart een eigen koers. Daarmee herstelt men geslagen wonden op zijn lichtst.
Wat er moet gebeuren is bruggen bouwen. In Assen zijn we daar voortdurend en creatief mee doende. We doen dat vanuit een bijbelse visie op de kerk van Christus en met betrokkenheid op en bewogenheid om elkaar. In Christus verbonden. Elke maand treffen predikanten en voorgangers en geestelijke leiders van de stad elkaar in Hart voor Assen. Elke maand lunchen we met elkaar om daarna elkaar te vertellen van ons werk, om te bemoedigen vanuit het Woord en wat de Here daardoor werkt. Elke maand bidden we voor elkaar persoonlijk en voor de gemeenten en voor de stad. De kring wordt steeds groter en het dringt voortdurend tot het besef van de één tot de ander: in Christus verbonden. iCv.

Assen               
Stoffer Otten