Wereldwijd heerst een stammenstrijd. De meest ultieme en wreedste in de Arabische wereld voor of tegen de Islamitische Staat (IS). Ook wij in Europa zijn de stammenstrijd nog niet te boven. Al wordt deze met meer beschaafde middelen gevoerd in de vorm van afscheidingsbewegingen in Schotland en Catalonië. En mogelijk Friesland? Overigens bij de verdeling van de posten in de Europese Commissie speelt ook het stambelang. Opgelucht zijn we wanneer wij een zware post in de wacht hebben gesleept. Frans Timmermans moet onze belangen behartigen, zo willen wij.
Het is vanwege stammenstrijd dat de integratie in ons land niet wil vlotten. Is dit alles vreemd? Nee. We zijn verschillende mensen met een verscheidenheid aan talen en culturen. Bijbels gezien heeft God dat zo gewild. Hij dwingt zelfs de mensen op onderscheiden plekken te wonen en te leven en zijn specifieke ding te doen. Er is stambelang. Maar dan wel in stammenverbanden. Israël bestond uit twaalf stammen, elk op zijn plaats qua taak en gebied. Maar wel samen gelegerd rondom de tent van de Here. Samen met Hem en samen voor Hem. Ik ben breed bezig in de kerken. Ik proef in kerken en gemeenten voortdurend stammenstrijd. En de strijd gaat in de kern daarover: Je moet zo denken als ik denk. Jij moet net zo doen als ik doe. Wat we daarbij vergeten is dat God de ruimte geeft aan elke stam om daar te doen wat Hij wil dat gedaan moet worden. De Here wil pluriformiteit. Dat betekent dat we elkaar de ruimte moeten en mogen geven om anders te zijn. Wie alles op één noemer wil trekken wordt een geestelijk en kerkelijke jihadist. Dan maak je je op voor de strijd en worden de Belijdenis en Kerkorde wapens om de ander het zwijgen op te leggen. God wil het stammenverbond al of niet binnen een kerkverband. We zingen niet: ‘Hoe vrolijk gaat het ene volk op’, maar ‘Hoe vrolijk gaan de stammen op’- Ps 68:13. Vorsten van elk huisgezin, Benjamin, Juda, Nafthali, Zebulon . Niet tegen elkaar, maar met elkaar. Om God, onze Koning, te eren.
Stoffer Otten, Assen