Elk jaar voor de vakantie sta ik voor dezelfde praktisch onmogelijke opdracht. Ik sta voor de boekenkast en moet beslissen welke vier a vijf boeken ik meeneem. Drie weken was vroeger minimaal tien boeken, maar met drie (kleine) kinderen komt er van lezen een stuk minder. Maximaal vijf boeken dus… Meer niet, dan moet je ook op vakantie weer kiezen en kun je nog niet alles lezen.
Bij de keuze voel ik altijd een innerlijke strijd. Er staan altijd teveel ongelezen boeken in mijn kast. Ik wil geen studieboeken meenemen, maar wel graag boeken lezen die een beetje inhoud hebben. Boeken waar ik iets van leer of die in elk geval informatief zijn. Alleen maar spanning voelt als tijdverspilling. Ik maak het mezelf eigenlijk altijd weer te moeilijk. Neem een boek mee waar ik niet echt zin in heb, maar die ik wel graag een keer gelezen wil hebben. En ik neem boeken niet mee waar ik heerlijk in weg kan zakken. Eigenlijk gaat het nooit helemaal goed. Ik maak er een te groot punt van.
Gelukkig zijn er altijd boeken die wel raak zijn. En dat was dit jaar ook zo. Ik had een boek meegenomen op aanraden van een gemeentelid met verstand van (christelijke) boeken. Het boek heeft een onbegrijpelijke titel: Mintijteer, maar er werd mij verzekerd dat het de moeite waard was.
Nou is dit niet de plaats voor recensies en ik zag dat het boek een week of drie geleden ook in dit blad al gerecenseerd is. Wat ik er over kwijt wil is dat dit boek diepe indruk heeft gemaakt. Het is een van de beste (christelijke) romans die ik in de afgelopen vijf jaar heb gelezen. Het boek heeft mij de hele vakantie beziggehouden. Zonder er verder al te veel woorden aan vuil te maken, bij deze een advies: fiets naar uw evangelische boekhandel, koop het boek en lees het op een rustige, druilerige herfstdag. Of gewoon komende week op een warme avond in de tuin. Ik denk dat ik het over een tijdje nog eens herlees….
Dedemsvaart, Wouter Moolhuizen