Onlangs debatteerde de Tweede Kamer over de vraag of je zelf je leven zou mogen beëindigen. Ja, als je vindt dat het voltooid is, zo zei het kabinet. Het overweegt daartoe een wetsvoorstel en wil tegemoetkomen aan een groep mensen, die naar het kabinetsoordeel steeds groter wordt: zij zijn 'klaar' met leven. Het debat daarover in de samenleving zou inmiddels 'gerijpt' zijn.
Sommigen betwijfelen die bewering: is het waar dat het aantal ouderen toeneemt dat de regie rond het eigen levenseinde in eigen hand wil houden? Of laat een betrekkelijk kleine groep sterker van zich horen?
En: als die groep toch groter wordt, moet je deze wens dan positief beantwoorden? Wie zou durven zeggen tegen zijn naaste: nee, je lijdt niet ondraaglijk, ook niet uitzichtloos, en je wilt toch dood? Doe maar, mijn zegen heb je?
En wat zijn de gevolgen van zo'n wet? Biedt een dergelijke wet veiligheid voor kwetsbare ouderen? Wanneer komt het moment dat een kwetsbare oudere het gevoel krijgt dat zijn omgeving hem liever kwijt is dan rijk? En zegt: dan hoeven jullie je ook niet meer naar mij om te zien?
Onder de wens van zelfdoding bij 'voltooid leven' ligt een dieper probleem: eenzaamheid, en ook angst voor wat er kan gebeuren als je zelf niet meer kunt beslissen, en dat er misschien geen goede zorg is.
Elke overheid moet inzetten op stabiliteit en rust in de samenleving, en dat mensen ook bij het ouder-worden de zekerheid hebben dat ze er mogen zijn, dat ze veilig zijn, en dat er goed voor hen zal worden gezorgd. Bovendien: wie gaat bepalen dat een mensenleven voltooid is?
Het kabinet gooit de beuk erin, en wijkt af van het advies van de commissie-Schnabel die juist dit punt moest onderzoeken en anders adviseerde: verander de bestaande wetgeving niet! Je moet maar durven: anders oordelen dan een commissie van deskundigen bij zo'n ingrijpend onderwerp. Het lijkt erop dat liberaal Nederland opnieuw een zaak wil doordrukken. Terecht werd een motie van afkeuring ingediend, en protesteerde ook het Breed Beraad Protestantse Kerken. Een beter plan is: optimaliseren van zorg voor ouderen. Een taak die ook de christelijke gemeente niet mag vergeten.
D. J. Steensma, Feanwâlden