Climategate! Wetenschappers blijken gegevens om de temperatuursontwikkeling van de aarde vast te stellen bewust te hebben gemanipuleerd. Door tegenstanders van de opwarmingstheorie bewust verspreide e-mails van het IPCC (Intergovernmental Panel on Climate Change) maken duidelijk dat de belangrijkste wetenschappers in dit panel er niet vies waren om eigen theorie zo gunstig mogelijk voor te stellen. Het lijkt de moeite waard de gegevens nog eens goed (en onafhankelijk) op een rijtje te zetten. Het zal toch niet zo zijn dat in Kopenhagen de grote klimaatconferentie voor niets wordt gehouden? Een korte blik in Wikipedia (?Opwarming van de aarde?) geeft trouwens aan dat de kritiek op IPCC al veel langer bestaat (gegevens verkeerd ge?nterpreteerd, statistische onjuistheden, kritiek van andere wetenschappers negerend, etc.). En ik altijd maar denken: meten is weten. Iedereen kan toch cijferreeksen maken, achter elkaar plaatsen en vaststellen of er een stijging of daling heeft plaatsgevonden?
Boeiend in het hele gebeuren rond temperaturen, smeltende ijskappen, CO2 en wat dies meer zij is de emotie. Het gaat natuurlijk om veel meer dan een paar graden Celsius meer of minder, of om een lager of hoger zeeniveau. In de eerste plaats kijk ik dan toch maar naar de wetenschapper. Niets menselijks is hem (of haar) vreemd. Het verlangen naar erkenning kan een drijfveer zijn die bij de uitwerking van de theorie telkens hinderlijk over de schouder meekijkt. En dan kan zomaar een meting ?vergeten? worden? ?Ik heb gelijk!?. Dat is er ook zo ??n: hoe dan ook gelijk willen hebben. Als het niet zo?n ernstig zaak was ? de eventuele opwarming van de aarde - dan zou je bijna zeggen dat volwassen mensen zich als kleine kinderen kunnen gedragen: ?Welles!?, ?Nietes!?

In de tweede plaats kijk ik naar onszelf. Hopen we niet stilletjes dat die e-mailverspreiders gelijk hebben, dat het allemaal wel meevalt en dat het broeikaseffect minimaal is? Ja, dat hopen we. En ik vrees dat die hoop wortelt in een verlangen dat ons wereldje niet al te veel zal veranderen. We kruipen met zijn allen wat uit de kredietcrisis ? in de hoop dat we daarna weer vrolijk de draad kunnen oppakken. ?t Liefst kruipen we zo ook uit de klimaatcrisis. Stel je voor dat ik anders moet gaan leven, nee toch! Los van de vraag of de aarde nu wel of niet opwarmt zullen we ons moeten bezinnen over onze levensstijl en de uitwerking daarvan op onze omgeving.

Ik noem een voorbeeld. Regelmatig moet ik honderden kilometers rijden om ??n of twee preekbeurten te vervullen. Geen misverstand: ik doe dat met plezier. En ik weet ook wel dat het evangelie onbetaalbaar is en dat de hoogte van een kilometervergoeding bij de grootsheid van de blijde boodschap in het niet valt. Maar ik vraag me wel af: is dit wel verantwoord? Een halve tank benzine! ?t Is maar een voorbeeld. Er zijn er meer te bedenken. Het lijkt mij nou een uitdaging voor onze kerken om dit soort punten eens op de agenda van kerkelijke vergaderingen te plaatsen. Wat te denken van een denktank die zich bezighoudt met vragen rond de ?stijl? van onze gemeente, ons kerkverband. De nuchterheid gebied me te zeggen dat het uit zou kunnen draaien op ?Welles!? ?Nietes!? De idealist laat zich daardoor niet op voorhand inpakken en heeft zich hier dan toch maar uitgesproken!

Groningen         
N. Vennik