Het is 1888. In Noordoost-Friesland heerst grote werkloosheid en de daarbij behorende armoede. Als een arbeider geluk heeft, werkt hij elk half jaar bij een andere boer. De dagloner krijgt geld op de dag dat hij werkt en anders niets. Moeders weten niet meer hoe ze de kinderen moeten voeden en kleden. Het is onzeker of je kunt blijven wonen waar je woont.

En dan hoor je het gerucht. Er is een mogelijkheid om uit deze ellende te komen. Emigreren. Anderen zijn je om godsdienstige reden al voor gegaan naar Noord-Amerika. Maar nu is het de regering van Argentinië die de overtocht voor je betaalt. Wil je dat? Kun je dat? Er is geen keuze. Of omkomen in de armoede of hoop op een beter leven. Wel in een ver vreemd land. Je moet een lange gevaarlijke bootreis maken om er te komen. Mijn overgrootouders hebben de reis met vier kinderen gemaakt.

Op 12 mei 2015 verscheen in het Friesch Dagblad een opiniërend artikel waarin de auteur pleitte voor gemengde scholen. Juist deze scholen zouden het respect voor andere culturen en levensovertuigingen bevorderen en bijdragen aan het ontwikkelen van nationale en internationale gemeenschapszin.

Scholen met een eigen identiteit daarentegen zouden bij kinderen de mogelijkheid beperken respect op te bouwen voor andersdenkenden. De auteur meent dat 'steeds meer groeperingen zich terugtrekken binnen de eigen versnipperde (sub)zuilen'. Hij is bang voor maatschappelijke spanningen 'als een ieder vervolgens de ramen en deuren van zijn of haar zuil dichttrekt en daardoor de ander buitensluit of zichzelf opsluit'. Hij stelt dat je een ander dan niet kunt leren respecteren: 'wellicht moeten scholen niet meer op een levensbeschouwelijke basis gesticht kunnen worden'.

Wanneer kinderen iets ergs overkomt, zijn we geschokt. Zoals vorige week. Bij het bericht over een meisje in Hoogeveen. Acht jaar. Gevallen van een flatgebouw. Afgebroken leven. Het gebeurde midden in de nacht. Afgrijzen alom, en terecht. Gedachten over de moeder. Echter, haar eventuele schuld moet nog worden bewezen. En tot zolang …

Ouders kunnen hun eigen kinderen geweld aandoen. Zo tegennatuurlijk. Wat een monsters, zo klinkt ons harde oordeel. Maar wacht. Hebben wijzelf nooit eens gedacht of gezegd dat wij ónze kinderen soms wel achter het behang kunnen plakken? Blijkbaar kan iemand die ons het liefste is juist het lelijkste in ons oproepen. Natuurlijk, beter die gedachte dan de daad. Maar begint niet élke slechte daad met een slechte gedachte? En dan hebben we het maar even niet over andere schade die we onze kinderen toebrengen: verbaal, door onbegrip, onvoldoende aandacht etc.

Wie ben je zodra je niet meer in je comfortzone zit? Daarbínnen zijn we wellicht aardige, christelijke mensen. Maar hoe ben ik buiten die comfortzone? Als iets vertrouwds mij wordt afgenomen? Geld, kerk, werk, familie, tijd of gezondheid? Comfort, zekerheid. Wie is er niet gek op? Ik in elk geval wel. Ik weet graag waar ik aan toe ben. Met tijd en met geld. Ik spendeer graag tijd met bekenden, familie of vrienden. Onbekenden, dat is altijd maar weer afwachten. Ik heb ook erg graag tijd voor ‘mezelf’. En ik hou er volstrekt niet van als onduidelijk wordt hoe we er financieel voorstaan.