Op 18 april 2014 zette onze zoon het volgende berichtje op Facebook: “Vandaag is het 6 jaar geleden dat we twee collega’s verloren in Afghanistan. Jullie zullen nooit vergeten worden. R.I.P, brothers in arms.”

Bij deze aanslag zijn ook nog twee militairen zwaargewond geraakt.

Een dag later vroeg ik of hij nog contact had gehad met zijn vrienden. Ja, met een paar wel. Ze hebben sowieso veel contact onderling. Onze zoon hoorde dat zijn buddy nu na jaren last heeft gekregen van PTSS (Post Traumatisch Stress Syndroom). Hij was er van geschrokken. Ook dat kan gebeuren.

Wij verplaatsen ons naar een willekeurige supermarkt. We lopen naar de broodafdeling en zien dat een klant constateert dat het bruin volkoren met sesamzaad (bestaat dat soort?) ontbreekt. Hij kijkt om zich heen, ziet een medewerker en schiet die aan: ‘Ik kan het bruin volkoren met sesamzaad niet vinden.’ ‘Sorry, dat is uitverkocht; we hebben wel een bruin volkoren met maanzaad, is dat wat voor u?’ ‘Nee, ik wil alleen maar sesamzaad. Dat eet ik mijn hele leven al en je zult net zien dat wanneer ik de maanzaadvariant verorber ik last krijg van mijn ingewanden. Daar ga ik mijn centen niet aan uitgeven. Wat de boer niet kent dat eet ie niet. Ik zoek wel een andere supermarkt.’ Inmiddels heeft zich een andere klant van de supermarkt gemeld. Deze persoon wendt zich tot de verkoper en zegt: ‘Ik heb gelezen dat er heel bijzondere nieuwe(!) croissants zijn waarin aardbeien verwerkt zijn. Die wil ik graag hebben.’ ‘Helaas, mevrouw’, luidt het antwoord, ‘die verkopen wij voorlopig nog niet.’ ‘Nou, dan ben je mij als klant kwijt.’ We horen de hakken tikken op de vloer; langzaam zakt dat geluid weg. De deuren sluiten zich achter haar.

Opnieuw klonk in de pers de oproep om op 4 mei in de kerkdiensten psalm 43 te zingen. Psalm 43 is nauw verbonden met het verzet tijdens de Tweede Wereldoorlog. Op 13 maart 1943 vond de eerst grote fusillade plaats. Achttien mensen werden gewetenloos neergeschoten. Vijftien van hen hoorden bij de Vlaardingse verzetsgroep ‘De Geuzen’, de drie anderen waren Februaristakers. Naar aanleiding van deze gebeurtenis maakte Jan Campert het beroemde gedicht: ‘De achttien doden’. Minder bekend is dat de ter doodveroordeelden op weg naar de fusilladeplaats Psalm 43 zongen. ‘Dan ga ik op tot Gods altaren’. Volgens ooggetuigen zongen ze het eerste en het vierde vers.

Op vrijdag 28 maart lieten twee overvallers van juwelierszaak Goldies in Deurne het leven. De juweliersvrouw heeft waarschijnlijk de dodelijke schoten gelost. Als dat zo is, dan handelde ze uit noodweer. Ze verdedigde haar man en hun zaak.

Zou een christen iets dergelijks kunnen doen? Mag een gelovige gepast geweld gebruiken? Heeft Jezus niet gezegd dat de zijnen de boze niet mogen weerstaan? Hij heeft zijn discipelen toch geleerd dat zij hun andere wang moeten toekeren wanneer zij een slag krijgen op hun rechterwang? Ze moeten toch geven wat de ander van hen vraagt?