Vervolging van christenen komt wereldwijd enorm veel voor. Open Doors publiceerde vorig week de ranglijst ‘Christenvervolging’ en die lijst bevestigt de massale omvang ervan. Pijnlijk en verontrustend zijn de cijfers. Hartverscheurend zijn de vaak afschuwelijke verhalen achter de cijfers. Over gevangenschap, marteling, verkrachting en ontvoering. Over kerken die in brand gestoken worden en christenen waarvan de keel wordt doorgesneden. Het is essentieel dat we ons bij de verhalen van deze broeders en zusters betrokken voelen, dat we voor ze bidden en oog hebben voor de verschrikkelijke gebeurtenissen in bijvoorbeeld Noord-Korea, Syrië en Irak.

Woedend was ze, het Portugese Europarlementslid Edite Estrela. Een schijnheilige vertoning vond ze het. ‘Op de dag van de mensenrechten hebben hypocrisie en obscurantisme het gewonnen van de legitieme rechten van de vrouw op zelfbeschikking’. ‘De meest extreme en fundamentalistische bewegingen hebben hun wil opgelegd aan het parlement’. Wat voor verschrikkelijks was er gebeurd? Edite Estrela had vanuit de commissie voor vrouwenrechten en gendergelijkheid een vergaande resolutie ingediend. Ze vindt het hoog tijd worden dat alle lidstaten binnen de EU toegang krijgen tot legale abortus. Er zijn nog steeds landen die daarin achter lopen. Verder vind ze dat regeringen moeten verhinderen dat gewetensbezwaren worden ‘misbruikt’ om abortus te voorkomen. Omdat ze toch bezig was riep ze ook nog op even tot verplichte seksuele opvoeding, waarin een positief beeld zou worden overgedragen van homoseksualiteit. Op zich leek het allemaal niet zo heftig omdat het om een niet-bindende resolutie ging. Maar de tegenstanders zijn terecht beducht dat er van zo’n pro-abortus standpunt een belangrijke signaalfunctie uit kan gaan. Als de resolutie zou worden aangenomen zou het wel gelden als het officiële standpunt van het Europese parlement. Estrela ging er van uit dat haar voorstel er met gemak door zou komen. Het moest er gewoon doorkomen, punt uit.

Het rapport ligt er. Ik bedoel het ‘studierapport homoseksualiteit en homoseksuele relaties’. De commissie heeft het rapport ter bespreking aangeboden aan de generale synode. En die heeft er mee ingestemd.

Waarom raakt het mij zo dat dit besluit genomen is? En ik bedoel daarmee: waarom ben ik er zo onrustig onder? Waarom sliep een collega die ik over dit rapport sprak er een aantal nachten niet van? Waarom ben ik onzeker om dit commentaar er aan te wijden? Word ik nu in een hokje gezet? Zo van: Vennik is voor of Vennik is tegen. Met als gevolg: kruisje of vinkje achter mijn naam. Een citaat uit het rapport: ‘Een spanningsbron in het kerkelijk leven wordt intussen makkelijk tot een sjibbolet. We mogen ons er hierbij voor waken dat we elkaars trouw aan de Schrift en belijdenis helemaal en exclusief afmeten aan ons pastoraal handelen ten opzichte van homoseksuele leden.’

Ons kerkverband kent verscheidene samenwerkingsgemeenten waarin twee kerken tot één gemeente zijn geworden. Er wordt dan samengewerkt met gereformeerd-vrijgemaakte en Nederlands-gereformeerde kerken, en in één geval met een kerk van gereformeerd belijden binnen de Protestantse Kerk in Nederland. Momenteel zijn er twee samenwerkingsgemeenten waarin drie kerken samenwerken.

De kerken binnen een samenwerkingsgemeente blijven voluit deel uitmaken van het eigen kerkverband. Dit komt onder meer tot uiting in de afdrachten die worden gedaan aan de kerkelijke kassen.