Eerbied in de kerk?
In de kerk ben je geen toeschouwer zoals bij een voetbalwedstrijd. Die gedachte kwam bij mij boven toen ik eraan dacht, dat ik over twee weken weer een commentaar moest schrijven. Er zijn commentatoren die op de laatste dag nog iets uit hun mouw kunnen schudden. Dat doen ze dan aan de hand van wat ze die ochtend in de krant hebben gelezen of via het nieuws hebben gehoord. Er zijn er ook die weken van tevoren al zitten na te denken waar ze nu eens commentaar op zullen geven. En tot die laatste categorie behoor ik.
Zo viel mij enige tijd geleden op dat ik in een kerk naast iemand zat die tijdens het bidden de armen over elkaar hield. Volgens mij bad hij echt wel mee, maar toch . . . Iedereen had z’n handen gevouwen, maar hij niet. Het is natuurlijk ook maar een gewoonte, die past bij onze cultuur. In Afrika bidt men met opgeheven handen. Predikanten houden vaak tijdens het bidden met beide handen de lessenaar vast. Zeer merkwaardig. Terwijl toch bijna iedereen geleerd heeft van ouders, de meester of juf en zelfs van de dominee, om bij het bidden de ogen dicht te doen en de handen te vouwen.