Het is bijna Hulpverleningszondag en daarom wordt in dit nummer van het Kerkblad ingegaan op hulpverlening. Over het algemeen wordt daarbij gekeken naar de taak die we als mens hebben om een ander te helpen. Als christen zien we voor onszelf die taak duidelijk opkomen uit wat we leren in de Bijbel. Jezus zegt dat Hij gekomen is om te dienen en dat ieder die hem volgt ook zo dienaar zou moeten zijn. Je moet je dienstbaar opstellen richting een ander. Dat is belangrijk.
De stelling die Sake Stoppels, emeritus lector theologie, van de CHE, poneert in zijn bijdrage in het boek ‘Zoek de dingen die boven zijn’ is nogal verrassend. ‘Het mag best wat christelijker in de kerk’, concludeert hij. Wat? Christelijker in de kerk? Kan het daar dan ook niet christelijk zijn? Ik heb het boek nog niet gelezen, maar het interview in het ND (29 dec.) daagt wel tot lezen uit. Ja, je kunt in de kerk zomaar een nauwelijks christelijke boodschap horen. Bijvoorbeeld als alles geconcentreerd is rond het thema dat je je er vooral goed bij moet voelen, of dat je natuurlijk altijd jezelf mag zijn. ‘Het christelijk geloof heeft voor veel mensen een bevestigende en troost gevende en rustgevende functie’. Maar dat kan niet het hele verhaal zijn, ‘want het christelijk geloof is gericht op verandering van mensen’.
Welke liederen leren wij onze kinderen en jongeren aan?
Het is nog niet eens zo lang geleden: twintig, misschien dertig jaar terug dat er op veel protestants-christelijke basisscholen nog Psalmen en Gezangen werden aangeleerd aan de kinderen. Eerst uit de Oude Berijming, daarna verschoof het geregeld – zij het met de nodige discussie – naar de Nieuwe Berijming. Maar langzamerhand verdwenen de Psalmversjes uit de klaslokalen.
‘Een wereld verloren in schuld…’ Daar moet ik steeds aan denken bij het maken van het laatste commentaar van dit jaar. Wat is er veel gebeurd. De jaaroverzichten staan bol van moeiten en zorgen van individuele mensen, maar vooral ook van oorlogen, haat en nijd. Het lijkt alsof er steeds meer dictators opstaan. Steeds vaker lees je van rechtsongelijkheid, van recht dat bewust kromgebogen wordt. Van moderne slavernij, zoals kleding en andere zaken waar kinderhanden lange dagen voor maakten, onder miserabele omstandigheden.
Eigenlijk richt ik dit commentaar vooral aan mezelf. Omdat ik er zelf vaak niet aan denk als ik op de preekstoel sta. Waar heb ik het over?
Als ik één ding geleerd heb in de jaren dat ik aan de TUA werk, is het dat de gemeente van de Here Jezus Christus er niet is voor zichzelf. Nee, de gemeente is er voor de Here God.
