In de Messiah van H?ndel vind ik hoop
Het is bijna kerst. Voor mij eindelijk weer de periode waarin ik de
Messiah ?legaal? grijs kan draaien. De Messiah heeft voor mij een
bijzondere lading, in 2004 werd bij mij een ongeneeslijke hersentumor
geconstateerd. Mijn toekomst was weg. In de Messiah van Georg Friedrich
Händel vind ik hoop.Toen ik een jaar of 12 was hoorde ik voor het eerst bewust de ?Young Messiah? van Tom Parker. Ik kan mij herinneren dat we aan het eind van groep 8 van de basisschool een uitvoering op videoband gingen kijken. De zangeres Vicky Brown was toen net overleden. Dat was iets raars, iets mysterieus voor mij. De muziek had daardoor een bijzondere lading. Het maakte een diepe indruk op me.
Rond mijn 13e verjaardag op 30 november 1991 namen we ons als gezin voor naar een amateur uitvoering van de ?Young Messiah? te gaan. Op 12 december overleed zeer plotseling mijn vader. We besloten toch naar de uitvoering te gaan. U kunt zich voorstellen dat het een zeer emotionele avond werd. De troostende woorden in de tekst van de liederen, de mooie muziek. Het riep een basaal gevoel van rust in mij op. Verdriet, gebrokenheid, erg emotioneel, maar ook rust. De ?Young Messiah? is sindsdien bijzonder waardevol voor mij geworden.
Het is 24 december 1943. Het is nog vroeg in de morgen. In een straat
in Amsterdam is geen sterveling te zien. Het is stil en de
sneeuwvlokken spelen hun koude winterspel. Maar dan, plotseling, wordt
de stilte wreed doorbroken. Een Duitse patrouille rijdt de straat in en
stopt voor ??n van de huizen. Soldaten springen uit de wagen en bonzen
op de voordeur. Er wordt geschreeuwd en gevloekt maar er wordt niet
open gedaan. Even verderop wordt wel voorzichtig een deur geopend en
daar tegenover verschijnt een gezicht van achter het gordijn. Enkele
mensen kijken angstig en verschrikt naar wat er in hun straat gebeurt.
Dit is een razzia. De soldaten breken met bruut geweld de deur open en
stormen de trap op. Er wordt gegild en geschreeuwd en even later staat
een hele familie op straat. De buren kennen dit joodse gezin. .jpg "Image")
Het wordt tijd dat we proberen een concreet antwoord te geven op de
vraag of de genade verandert en of wij nog wel weten wat genade is.
Maar al te vaak klinkt immers de reactie van gemeenteleden op een
?gewone? preek, waarin de Schriften opengingen tot op het hart van God
en het hart van de zondaar: ?Dit horen wij niet meer!? En die klacht
klinkt van alle kanten. Weer onderstreep ik dat dit verhaal een
persoonlijke kleur heeft, waarbij ik mijn best doe te voorkomen dat
lezers namen in kunnen vullen. Daar gaat het immers niet om. Het gaat
om een teruggang in de prediking van de genade, die aan alle kanten,
zij het met verschillende accenten, merkbaar is.
Onze maatschappij drijft op netwerken. Letterlijk onder of boven de
grond is ons huis en ons leven verbonden met tal van bedrijven,
instanties en medemensen. Via de computer kan dat tot in het oneindige
worden doorgetrokken. Bedrijven bestaan voor een deel bij de gratie van
netwerken. Geen wonder dat ze goed zorgen voor hun ?relaties?. Op die
manier blijf je op de hoogte en leer je van ontwikkelingen; blijf je
betrokken bij wat gedaan kan en moet worden. Zo sleep je werk in de
wacht. We spreken over het ?old boys network?, wanneer het gaat om het
vinden van geschikte kandidaten voor het invullen van zgn. topfuncties.
Steeds meer christenen gaan het belang inzien van netwerken. Het is de
manier waarop zij hun christen-zijn vorm geven nl. open en betrokken op
andere christenen en op de wereld. Met als doel: Gods Koninkrijk
zichtbaar te maken en te doen baanbreken in een gebroken wereld. Er
zijn er steeds meer die zich een netwerkchristen zouden kunnen noemen.
Misschien u en jij wel.