Stel er is een kerkverband. En stel dat er binnen dat kerkverband een belangrijk verschil van mening heerst. En stel dat men binnen dat verband stappen zet teneinde dat meningsverschil op te lossen. Stel dat dit meningsverschil (het is overigens geen leergeschil) uiteindelijk aan de orde komt op de synode en dat een meerderheid daar van mening is dat één van twee van meningen de juiste is (een minderheid onthoudt zich bij de stemming en een andere minderheid stemt voor het andere standpunt). En stel nu dat die synode in haar wijsheid besluit een taakgroep in het leven te roepen om met de minderheid in gesprek te gaan. En stel nu dat één van de leden van de taakgroep in een interview in een blad van dat kerkverband zou zeggen dat de taakgroep er is om het genomen besluit verder toe te lichten (opmerking: nadat er al twee lijvige rapporten over geschreven zijn!) en het draagvlak voor dat besluit te verstevigen.

‘Hoe kunnen jullie geloven, eer bij elkaar in ontvangst nemende en de eer bij de enige God niet zoeken?’ Aan deze woorden van Jezus (Joh.5,44) moest ik denken bij het hele gedoe rond Tim Keller. Over de intrekking van de Kuyper Price is op deze plaats al een en ander geschreven.

We kunnen over die intrekking verontwaardigd zijn, maar is dat geen verspilling van energie? Dat het allemaal wat onverkwikkelijk is verlopen staat buiten kijf. Over ‘prijzen’ gesproken, dat verdiende niet de schoonheidsprijs. Maar er gaat wellicht een vraag aan vooraf. Moet je in de wereld van de theologie willen werken met prijzen en eer?

Elk jaar houden de leerlingen van groep 7 van de beide basisscholen in ons dorp een herdenking bij het oorlogsmonument, waarop de namen staan vermeld van vijf oorlogsslachtoffers. De herdenking vindt altijd rond 14 april plaats, omdat op 14 april 1945 ons dorp werd bevrijd.

Na afloop van de plechtigheid vertelde Fred van Vliet (1942) zijn verhaal. Zijn ouders, het joodse echtpaar Salomon en Rachel Schachner, waren al in 1939 uit Oostenrijk naar Nederland gevlucht. Toen zijn vader in 1943 werd opgepakt, besloot zijn moeder haar zoontje Alfred te laten onderduiken. Een paar dagen later werd ook zijn moeder opgepakt. Alfred werd ondergebracht bij een echtpaar in Den Helder. Maar na verraad werd Alfred naar de crèche bij de Hollandsche Schouwburg in Amsterdam gebracht, een verzamelplaats voor joodse kinderen. In augustus 1943 werd de kleine jongen uit de crèche gesmokkeld, en naar een onderduikadres in Friesland gebracht. In Sneek werd hij liefdevol opgevangen bij de familie Van Vliet. Hij heette vanaf dat moment Freddie. Na de oorlog kwamen zijn ouders niet terug: vermoord in Auschwitz.

Drie weken  geleden liep ik met een collectebus om geld in te zamelen voor de stichting vluchtelingenwerk ZOA. Met dat geld kan noodhulp worden geboden aan mensen die slachtoffer geworden zijn van een natuurramp of gewapend conflict. Maar ook wordt met de lokale gemeenschap gewerkt aan wederopbouw.

In Dokkum was ik een van de meer dan honderd personen die collecteerde. Zo zetten we ons er samen voor in dat mensen weer zelfstandig in hun eigen levensonderhoud kunnen voorzien. Voor een ieder gold dat het christelijk geloof daarbij de motivatie was.