Nee, dit gaat niet over het ministeriële koffertje van onze minister van financiën. Dit gaat over een Koninklijk Koffertje. Met hoofdletters dus. Ik zal het uitleggen:
Zondagmorgen in alle vroegte. De wijkdiaken loopt wat rond in de kerk. Uit de kast haalt hij een donkerbruine lederen koffer, controleert de inhoud nauwkeurig en vult hier en daar wat bij. Met een korte groet verdwijnt hij weer snel.
Object: Middelgrote lederen koffer, donkerbruin.
Inhoud: Zes kleine verzilverde bekers, in fluweel verpakt.
Platte verzilverde schaal, in beschermhoes.
Metalen trommeltje, gevuld met reepjes witbrood.
Glazen flesje, gevuld met rode wijn.
Wit damasten kleed. Twee witte damasten servetten.
Uitgeprinte orde van dienst.
Situatie: Eénkamerwoning in verzorgingshuis.
Bewoner: Zuster X.
Personen: Wijkdiaken met een of meerdere gemeenteleden.
Plaats: Gemeente Y.
Wat hieraan voorafging:
Zuster X, zesenzeventig jaar, al vele jaren weduwe, kwakkelende met haar gezondheid. Ze was al vijf jaar niet meer in staat om naar de kerk te gaan. Dat miste ze. Ouder worden betekent vaak ook geïsoleerd en vervreemd raken. Dingen die zo gewoon leken te moeten missen, daar kan ze maar moeilijk aan wennen.
OK, ze had inmiddels wel kerktelefoon gekregen en tegenwoordig stond er zelfs een heuse computer die ze met een druk op de knop rechtstreeks naar de website van de kerk kon sturen. Als het niet lukte lag er een briefje bij voor de verpleeghulp om het in orde te brengen. Zo kon ze elke zondag luisteren naar de kerkdienst van haar eigen gemeente. Prachtig, maar je bent er dan toch niet echt bij. Vooral bij de viering van het Heilig Avondmaal. Dan voelde ze dat gemis het sterkst.
Dat signaal bereikte, hoe kan het ook anders(!), de wijkdiaken.
Een paar vragen vroegen om een antwoord:
1. Is zij de enige, of zouden er meer gemeenteleden zijn met dit gemis?
2. Is er een oplossing denkbaar?
3. Kunnen we de gemeente hierbij betrekken?
Na het probleem in de diaconievergadering en met het pastorale team besproken te hebben, bleek dat anderen de situatie herkenden. Men besloot naar een oplossing te gaan zoeken.
Zo gebeurt het nu dat op de avondmaalzondag het bovengenoemde koffertje gevuld meegaat met de wijkdiaken naar iemand van de gemeente thuis. Twee of drie gemeenteleden komen dan ook naar het afgesproken adres. Zo is er meteen een breder contact gelegd, wat een mooi effect is van het diaconale gemeente zijn. Daar worden de dienst én de viering van het Heilig Avondmaal, dankzij internet, samen en tegelijk met de gemeente gevierd. Mét brood én wijn!
In de dienst wordt aan de gemeente meegedeeld wáár het avondmaal meegevierd wordt. Er wordt voor gebeden en gedankt. Vaak wordt ook iets verteld van de situatie waarin het betreffende gemeentelid zich bevindt. Soms wordt er een lied gezongen wat het gemeentelid vooraf heeft opgegeven.
Gemeenschap der Heiligen, praktisch en diaconaal ingevuld. Prachtig toch!? Is er eindelijk een koffer die ons samen brengt en geen verdeeldheid oproept. Maar ja, ook hier gaat het om de inhoud nietwaar? Vandaar dat deze Koffer een hoofdletter verdient.
Art van der Molen, Bierum