Een boek dat in drie maanden zes drukken beleeft, moet heel bijzonder zijn. Dat is het ook. De schrijfster is een Antwerpse en los van haar Rooms-katholieke wortels. Zij solliciteerde op de advertentie waarin een student(e) gevraagd werd om aan de vier kinderen (tussen 8 en 16 jaar) van een joods gezin naschoolse les en huiswerkbegeleiding te geven. Ze ontdekte in het sollicitatiegesprek dat zes studenten al na enkele avonden met deze bijbaan gestopt waren. Nadat ze was aangenomen, begreep ze hoe dat kwam. Ze kwam in dit orthodox-joodse gezin in een voor haar volstrekt onbekende wereld terecht. Daar kwam nog bij dat Elzira, de dochter van 12, dyspraxia had. Dat was een hardnekkige belemmering, waardoor het intelligente meisje zelfvertrouwen miste. Margot wist echter haar vertrouwen te winnen. Ze leerde haar, met pijn en moeite, fietsen. Dat was voor Elzira een grote overwinning en zeer bevorderlijk voor haar zelfvertrouwen. De iets oudere zoon Jakov stond eerst afwijzend tegenover Margot, maar zij wist ook zijn vertrouwen te krijgen. Ze ging ook voor hem veel betekenen. Met de twee andere kinderen was het contact minder intensief.

Kijken naar een andere dan je eigen vrouw, om haar te bezitten. Wie dat doet, pleegt in zijn ​hart ​echtbreuk. ​ Hij breekt daarmee het huwelijk van de ander. Met dit onderwijs wijst Jezus op de kern van het zevende gebod. Hij wijst daarmee ook aan wat het betekent met heel je hart God en de naaste lief te hebben.

Jezus spreekt over echtbreuk: U hebt gehoord dat tegen de ouden is gezegd dat u niet mag echtbreken. Maar Ik zeg u … Deze woorden (Mat.5,27-30) waren allereerst gericht aan het adres van getrouwde mannen: wie met begeerte kijkt naar de vrouw van een ander, breekt diens huwelijk. Maar natuurlijk zou dit woord ook gericht kunnen zijn aan het adres van een ongetrouwde man: ook deze breekt het huwelijk van een ander als hij in zijn hart ernaar verlangt de vrouw van die ander te bezitten. Maar de eerste focus lag op de getrouwde man. Dat mannen ongetrouwd bleven, kwam in die tijd nauwelijks voor.

Ruzie in de kerk kan zomaar ontstaan. Bijvoorbeeld omdat de vaste organist gefrustreerd is als zijn plek als begeleider van de gemeentezang steeds vaker wordt ingenomen door een pianist of een band. Of omdat gemeenteleden gaan samenwonen, terwijl het beleid van de kerkenraad op dit punt duidelijk tegen is. Het kan zijn dat de koster in een kerk zo gedreven is om zijn taak goed uit te oefenen dat hij hierdoor de spontaniteit van gemeentelijke activiteiten belemmert.

De kiem voor een conflict is snel gelegd. En, zoals we in het vorige artikel al zagen, speelt er onder de oppervlakte vaak veel mee wat het conflict voedt en versterkt.

Eén van de boeken die ik – een poosje geleden alweer – heb verslonden is het boek The Forgotten Ways (De vergeten wegen); niet in het Nederlands verkrijgbaar). Schrijver van dit boek is de Australiër Alan Hirsch. Hij woont en werkt in de Verenigde Staten. Hirsch is jood; hij belijdt Jezus als Heer. Hirsch heeft veel ervaring opgedaan met het opzetten van missionaire bewegingen. En hij heeft met betrekking tot ‘missie’ veel denkwerk verricht. Er zij al heel wat boeken van zijn hand verschenen. The Forgotten Ways is wel te beschouwen als zijn centrale boek.