Arthur Japin, een veelgelezen schrijver, was onlangs te gast bij Eva Jinek. Hij had het script geschreven voor een theaterstuk van Joop van den Ende, over een ongeneeslijk zieke vrouw die voor haar man een nieuwe vrouw zoekt. In die uitzending kwam ook naar voren dat Japin samenleefde met twee mannen.

Een van de vaste onderdelen van een kerkdienst is de collecte. In mijn eigen gemeente weet ik precies wanneer: na het dankgebed. Dus je weet wanneer je het geld, de collectebonnen of –munten gereed moet houden.

In de meeste gevallen wordt ook nog meegedeeld waarvoor de collecten bestemd zijn en dan zie je de diakenen opstaan om het geld in te zamelen. Je zou denken dat het bestemd is voor een diaconaal doel of op z’n minst voor zending en/of evangelisatie. In sommige gevallen is dat inderdaad ook het geval. In mijn eigen gemeente is de eerste collecte bestemd voor de kerk en de tweede voor iets buiten de kerk (diaconaat, enz.). En vaak doe je in elke collectezak hetzelfde bedrag zonder erbij na te denken.

Wat je zaait zul je oogsten, zo klonk het laatst enigzins waarschuwend in een preek. Foute keuzes hebben vroeg of laat gevolgen. Voor ondermeer je geestelijke weerbaarheid, die op hoge leeftijd toch al niet vanzelf spreekt...

Andersom geldt het ook. Dat je soms oogst wat je zelf nooit hebt gezaaid. Zo oogsten veel volwassenen de verwondingen ten gevolge van misbruik, mishandeling of verwaarlozing. Ánderen zaaiden dat... Hun geestelijke weerbaarheid is dan al jong gebroken.

Ja hoor, de kerk heeft het NOS-journaal gehaald. En hoe! Begin deze maand is in Hilversum het bericht binnengekomen: ‘ “Maffiapraktijken” in Kruiningen: dominee vindt afluisterapparatuur na seksrel’. Ook het AD weet het: ‘Zeeuwse dominee treft afluisterapparatuur aan onder zijn auto’.

U hebt er vast wel iets over gelezen, over een al langer lopend conflict tussen een dominee en een diaken. En nu zou iemand uit de directe omgeving van de diaken een kastje geplaatst hebben onder de auto van de dominee, een kastje met afluister- en/of volgapparatuur. Maar de familie van de diaken weet nergens van. En wat voor kastje of doosje er onder de auto zat, of hoe dat daar gekomen is, is nog helemaal niet bekend, de politie doet nog onderzoek. Misschien is het wel het gevolg van een misplaatste grap.

Gelukkig is het ND wat kritischer wat nieuwsbronnen betreft. De krant werd gebeld door een anonieme beller, die beweerde dat er afluisterapparatuur onder de auto van een dominee uit Zeeland was geplaatst. Hij wist allerlei bijzonderheden te vertellen en eiste dat de mededeling – inclusief aanwijzing van de schuldige – integraal in de krant zou worden opgenomen. Toen dat werd geweigerd, trok hij zijn woorden in.

Waar ik mij over verbaas is niet zozeer over het conflict, dat zo langzamerhand behoorlijk uit de hand loopt, maar dat de NOS blijkbaar zonder verder onderzoek zo’n bericht uitzendt in het achtuurjournaal. Heel Nederland kan meegenieten van het schandaal in de kerk.

Toch, gaat het niet vaak zo? Ook bij ons? Ook in de kleine dingen van alledag? Iemand vertelt je iets over een persoon die je kent. Geloof je zo iemand dan? Of check je eerst of het allemaal wel klopt? Misschien wíl je het niet eens horen? Dat laatste is natuurlijk het beste. Maar soms vertel je het voor je het weet door in je omgeving. En zo kan de goede naam van je naaste zomaar te grabbel gegooid worden, en iets wat gezegd is ongedaan maken gaat niet. Het is met woorden als met veren in een kussen. Als het kussen scheurt en de veren waaien weg, is het onmogelijk ze terug te vinden (naar een oud Joods verhaal: ‘De veren van de rabbi’).

Janneke van der Molen, Bierum