U kent vast het verhaal wel van die duizenden zeesterren die aangespoeld waren op een strand in India. Ze lagen te verdrogen in de brandende zon en waren ten dode opgeschreven. Maar kijk! Daar loopt een jongetje. Hij bukt steeds, pakt een zeester op en gooit hem terug in zee. Een man die hem bezig ziet vraagt: ‘Wat doe je toch, je kunt toch niet al die duizenden zeesterren redden?’ ‘Nee’, antwoordt het jongetje, ‘maar deze wel’. En hij gooit de volgende zeester in het water.

Deze week werd ik getriggerd doordat iemand zich positief uitsprak over een recent verschenen interview in de Waarheidsvriend. Ik lees het blad van de Gereformeerde Bond (PKN) niet en hij was zo vriendelijk mij het artikel te mailen. Het betreft een predikant die al een poos meeloopt en hij laat zich uit over de kerk van gisteren en vandaag. Citaat uit het interview: “Het lijkt erop dat kerkenraden dingen in de gemeente vandaag de dag willen vastleggen. Je kunt het een verschuiving van belijden naar beleid noemen. Beleid is niet verkeerd en schept vaak de nodige duidelijkheid (…) maar het gevaar is dat het gemeente-zijn een systeem dreigt te worden en dat het geestelijke aspect eronder lijdt. De plicht om een beleidsplan te maken werkt de gedachte van maakbaarheid van de gemeente in de hand. (…) Dat geeft dynamiek aan een gemeente, maar is dat hetzelfde als een levende gemeente van Christus zijn”. Eerder heeft hij dan al gesproken over de Geest: “Maar in de kerk leven we van de Geest, niet van een stip op de horizon.” Aan het slot van het artikel spreekt hij over Israël, dat gedecimeerd terugkeert uit ballingschap. Hij zegt dan: “(M)aar Gods beloften voor het volk waren niet minder geworden. Die bleven voor de volle honderd procent van kracht. Dat is het perspectief waarmee je verder kunt. Daaraan houd ik me vast.”

Eens was de EO een soort Gideonsbende. Een kleine, warme, dappere, betrokken organisatie. Je kwam er mensen tegen uit alle kerken en groepen, ze vonden elkaar in een missie het evangelie helder te laten klinken in een snel veranderende wereld. Kerken of groepen vertegenwoordigen deden ze niet. Het was een para-kerkelijke organisatie, een stroming, het best te typeren met de termen orthodox en evangelisch. Niet zelden moest je je verdedigen als je er voor uitkwam dat je bij de EO hoorde. Maar dat is allemaal lang geleden. De EO werd groter en groter en, bijna noodwendig, zakelijker en oppervlakkiger. En ze ging meetellen

'Dit gaat te ver', zo zei Esmé Wiegman, directeur van de christelijke patiëntenvereniging NPV. 'De overheid eigent zich hiermee zeggenschap toe over het menselijk lichaam. Als iemand te laks is om een keuze te maken, doet de overheid dat voortaan.'

Maar is het waar dat de overheid te ver gaat, nu de Tweede Kamer op 13 september heeft ingestemd met het actieve-donorregistratiesysteem (ADR)? Het punt is dat de kamer hiermee wil aandringen op een beslissing. Als iemand na twee oproepen nog niet heeft gereageerd, zal achter zijn naam 'geen bezwaar' worden genoteerd. Je kunt daarna altijd nog aangeven geen donor te willen zijn.