En weer al die namen
We zitten in de huiskamer van het Leger des Heils op Urk. Ze hebben daar, na het uitbreken van de oorlog in Israël, de deur opengezet voor bidders. Ik hoop dat meer kerken dat hebben gedaan. Elke avond zijn we ruim een half uur bij elkaar om ons hart uit te storten. Vanavond worden de foto’s van al de gegijzelden getoond. Onder elke foto staat de naam en de leeftijd vermeld. Een zwaar gevoel overvalt me. Weer al die namen. Weer al die vrouwen, weer al die mannen, weer al die kinderen. Peuters, tieners, bejaarden. Ze werden nog niet gedood, ze worden gegijzeld. Wat een doodsangst moeten zij en hun families doorstaan. Je durft amper over hun situatie na te denken. ‘Voorlopige overlevenden’ zijn het. Overlevenden van een pogrom. Een geweldsorgie. Een ‘feest’ van martelen, verminken, verkrachten en doden. Hoe bestaat het?