De relatie tussen kerk en staat blijft spannend. De relatie tussen de kerk en de journalistiek ook. Dat werd Palmzondag onder andere duidelijk op Urk. Het liep daar uit de hand. Er klinkt nu van alle kanten ferme taal. Iets te ferm nu en dan. Niet verstandig. Kerk en staat. Het is zaak dat de een zich niet te ver begeeft op het terrein van de ander. En dat geldt ook voor de journalistiek. In tijden van een pandemie, zoals nu, is dat niet eenvoudig. Vanuit de kerk is er een  soort allergie: ‘niet met ons bemoeien. De kerk leeft onder goddelijk gezag’. Veel mensen denken ook bewust of onbewust aan al die landen waar de kerk onderdrukt wordt. Zou dat hier ook kunnen gebeuren? De afgescheiden kerken kennen zelf ook een geschiedenis van vervolging. Onze voorouders uit de negentiende eeuw werden vervolgd. Ook toen werden er aan de kerk ernstige beperkingen opgelegd. Je mocht met niet meer dan twintig personen bij elkaar komen. Er werden zware boetes uitgedeeld en verschillende dominees verdwenen in de  gevangenis.

Op woensdag 17 maart a.s. worden wij geroepen onze verantwoordelijkheid in het politieke leven te verstaan. Deze verantwoordelijkheid is een geschenk. Een voorrecht ook, dat vraagt een dankbaar antwoord. Nog sterker: God zelf roept ons daartoe. 'Echte christelijke politiek wordt gedragen en gestuwd door hemelse roeping', zo zei eens de christen-filosoof prof. dr. S.U. Zuidema.

We maken deel uit van het lichaam van de Nederlandse samenleving. Elk lid daarvan heeft zijn eigen functie. En hoe noemt Jezus de zijnen? Licht in die samenleving! Zout op die bodem! We zijn geroepen op die dag daar iets van te laten merken, in alle bescheidenheid.

In Amerika kom je auto’s tegen voorzien van een sticker met daarop de tekst: Let op, als de opname plaatsvindt, heeft deze auto geen bestuurder meer. Die tekst geeft twee dingen aan, namelijk dat de bestuurder christen is én dat hij gelooft in de opname. Net als veel evangelische protestanten daar. Maar ook hier.      

Ik heb het niet over een ziekenhuisopname, maar over de opname van de gemeente in de eindtijd. Volgens Dick Schinkelshoek in zijn opiniestuk in het ND van 12 maart wordt door veel voorgangers van protestantse kerken te weinig over de laatste dagen gesproken. Met als gevolg dat vaak niet-theologisch geschoolde bijbelleraars, zoals bijvoorbeeld eindtijdgoeroe Jan Dieleman van Family-7, daarover ongestoord kunnen speculeren.     

Aanstoot of getuigenis?

Onlangs las ik iets dat me aan het denken zette en me onrustig maakte. Het komt uit een stuk uit 1952, waarin het gaat over de plaats van de kerk in de wereld.