Veel lezers van ons blad zullen vast en zeker toen ze jong waren, een bijbel hebben gekregen om er thuis voor zichzelf uit te lezen. Maar ook om deze zondags mee te nemen naar de kerk. Je kon dan mooi meelezen als de dominee of een ouderling voor de preek een gedeelte uit de bijbel las. Maar dat niet alleen; wanneer de dominee tijdens de preek vroeg om een bepaalde tekst nog eens even op te zoeken, dan deed je dat. Want je had toch je bijbel bij je.

Nu in steeds meer kerken de beamer zijn intrede doet,  zie je dat velen naar de kerk gaan zonder hun bijbel mee te nemen.

Waer werd oprechter trouw

Dan tusschen man en vrouw

Ter weereld oit gevonden?

Twee zielen gloende aen een gesmeed,

Of vast geschakelt en verbonden

In lief en leedt.

Afgelopen week sprak ik een collega. Hij klaagde: ‘De kerkelijke betrokkenheid onder mensen van 40 jaar en jonger wordt steeds minder. Alleen voor een project van maximaal twee maanden zijn ze nog enthousiast. Als het langer duurt, dan hebben ze geen zin, zijn te druk. Het wordt steeds moeilijker om alles in de kerk gedaan te krijgen. Nu doen de ouderen nog veel, maar hoe moet dat over een jaar of tien, twintig?

Ik dacht er de rest van de dag nog wat over na. Dat de kerkelijke organisatie in veel plaatsen steeds meer onder druk staat, is dat eigenlijk erg? Aan de ene kant zeker wel. De kerk heeft een functie en binnen die kerk zijn mensen nodig die het beleid maken, die voorgaan in het omzien naar elkaar. Mensen die geestelijk leidinggeven aan de gemeente. En er is nog zoveel meer nodig… Mensen die het beheer over de kerk voeren, mensen die leidinggeven aan jeugdverenigingen en catechisaties… En ga zo nog maar even door. Vooral het omzien naar elkaar en het omzien naar de jongeren, dat is van groot belang.

Soms raakt nieuws je vanwege het contrast. Dat overkwam me vorige week toen ik de krant opsloeg. Eerst las ik een pijnlijk verhaal onder de kop: ‘Weeshuistoerisme als industrie’. Een paar pagina’s verderop stond een ontroerend inspirerend verhaal over een Spaanse priester die een restaurant voor daklozen is begonnen: ‘Dit Spaanse restaurant heeft waardigheid op het menu’.

Weeshuistoerisme? Eigenlijk had ik er nog niet zo van gehoord. Maar in Cambodja schijnt het heel gewoon te zijn, een prettige bron van inkosten. Toeristen vinden het een waardevolle aanvulling van hun trip om even bij een weeshuis langs te gaan. Ze krijgen daar dan bijvoorbeeld een dansvoorstelling te zien, maar ook een halve dag meewerken hoort tot de mogelijkheden. Maar zijn het wel echte weeshuizen? Lang niet altijd. Soms word een weeshuis alleen maar opgezet om op deze manier donaties binnen te harken. ‘Gidsen geven ouders op het platteland een paar dollar als ze hun kroost even mogen lenen.’ Onder het motto: ‘Kinderen zijn geen toeristische attractie’ probeert de overheid van Cambodja deze praktijken te ontmoedigen. Ook het Better Care Network waarschuwt toeristen om niet bij te dragen aan deze industrie. Tijd voor bezinning, tijd voor toegewijde werkers en tijd voor toegewijde gevers