Traditiegetrouw is de tweede zondag in september de startzondag, waarbij de nadruk vooral op onze jongeren is gericht. Gods Woord staat zo’n dag centraal: vaak ’s morgens voor de jongste jeugd en ’s middags voor de oudere jeugd. In diverse gemeenten komen de jongeren ’s avonds bij hun predikant of jeugdouderling(en) samen om na een maaltijd met elkaar in gesprek te gaan. Mooi is dat. Even terzijde: er zijn soms gemeenteleden die het bijwonen van een kerkdienst, waarbij de nadruk van de verkondiging en de rest van de dienst komt te liggen bij onze kinderen en jongeren, niet nodig vinden. Ze komen niet. Jammer! Een valse start?

Voor de meesten van ons zijn de vakanties voorbij, alles gaat weer zijn gewone gang: de kinderen gaan weer naar school, jongeren gaan weer aan de studie, veel volwassenen pakken hun werk weer op. Maar hoe doen we dat als christen, als navolgers van Jezus? Zijn we in staat verschil te maken?

Elk jaar voor de vakantie sta ik voor dezelfde praktisch onmogelijke opdracht. Ik sta voor de boekenkast en moet beslissen welke vier a vijf boeken ik meeneem. Drie weken was vroeger minimaal tien boeken, maar met drie (kleine) kinderen komt er van lezen een stuk minder. Maximaal vijf boeken dus… Meer niet, dan moet je ook op vakantie weer kiezen en kun je nog niet alles lezen.

Bij de keuze voel ik altijd een innerlijke strijd. Er staan altijd teveel ongelezen boeken in mijn kast. Ik wil geen studieboeken meenemen, maar wel graag boeken lezen die een beetje inhoud hebben. Boeken waar ik iets van leer of die in elk geval informatief zijn. Alleen maar spanning voelt als tijdverspilling. Ik maak het mezelf eigenlijk altijd weer te moeilijk. Neem een boek mee waar ik niet echt zin in heb, maar die ik wel graag een keer gelezen wil hebben. En ik neem boeken niet mee waar ik heerlijk in weg kan zakken. Eigenlijk gaat het nooit helemaal goed. Ik maak er een te groot punt van.

Sommige berichten zijn klein maar brengen toch een grote schok teweeg. In Rotterdam zijn onlangs een aantal struikelstenen gestolen. Het zijn steentjes van 10 bij 10 centimeter met een messing plaatje. Op het plaatje staat de naam, geboortedatum, deportatiedatum en sterfdatum van de vroegere Joodse bewoners. Gedenksteentjes zijn het, struikelsteentjes, ze liggen er om je aan het denken te zetten. Ze zijn ingemetseld in de stoepen voor de huizen waar de slachtoffers woonden. Wie wil die onschuldig vermoorde Joden nog een keer treffen? En waarom? Angstig zijn die toenemende uitingen van antisemitisme