In 2013 heeft de Generale Synode een besluit genomen met betrekking tot homoseksualiteit en homoseksuele relaties. Dit besluit heeft een aantal gemeenten ertoe aangezet een revisieverzoek in te dienen. De in totaal vijftien revisieverzoeken worden door deze Generale Synode in behandeling genomen.

Eén van de moeiten die door menigeen is uitgesproken over het besluit in 2013 is de volkomen geslotenheid waarin dit besluit tot stand kwam. Er was een commissie (een tweede commissie want de eerste commissie kwam er niet uit vanwege een minderheids- en meerderheidsstandpunt). Er was een rapport. En er was een besluit – in een voor alle andere CGK-leden ongrijpbaar proces tot stand gekomen! En dat besluit werd vervolgens uitgedragen in landelijke bijeenkomsten. Er werd toen begrip getoond voor verhalen. Ja, maar het besluit was al genomen.

De uitnodiging van de engelen aan de herders is voor ons allemaal: ga op zoek. Nee, dat Kind is hier niet meer te vinden. Maar mét Hem kwam ook het Koninkrijk. En dat Koninkrijk is nog steeds te vinden. Anders zou Hij toch niet hebben gesproken over een zóeken naar dat Koninkrijk dat zich onder/in ons bevindt? (Luc.17,20-21)

Onlangs was ik op een cursus en toen vroeg de docent: ‘Maar wat ís het Koninkrijk dan?’ De één antwoordde: vrede in je hart, goed doen. De ander: vergeving. Een derde: je geliefd weten, een relatie met Jezus hebben. Iedereen giste eigenlijk maar wat. Weten we nou eigenlijk wel waarnaar we op zoek zijn? Da’s wel zo handig natuurlijk als je iets zoekt.

Indrukwekkende woorden sprak koning Willem-Alexander tijdens zijn kersttoespraak: ‘Hemel en aarde raken elkaar met Kerstmis. Christus, de Zoon van God, wordt geboren in een simpele stal. Zijn moeder legt hem te slapen in een kribbe. Engelen verkondigen een boodschap van vrede en hoop op een betere wereld.' Met eerbied noemde de koning het kerstlied 'Hoor de eng'len zingen de eer'.

Tegelijkertijd liet hij zijn bewogenheid met deze wereld blijken: Er is veel dat ons ongerust maakt en ons een gevoel van dreiging en machteloosheid geeft. 'Tegenstellingen in de wereld lijken groter te worden. En dat heeft zijn weerslag op ons leven hier. Het extreme lijkt het nieuwe normaal te worden. Zoekend naar zekerheid, graven groepen zich in hun eigen gelijk in. Dat maakt een open gesprek vaak onmogelijk. Velen hebben het gevoel in een land zonder luisteraars te leven.'

Het jaar 2016 is bijna voorbij. Veel kranten en kerkelijke bladen blikken terug op wat er is gebeurd in het afgelopen jaar: mooie, minder mooie en verdrietige zaken. Ook in je persoonlijk leven is het einde van het jaar zo’n moment om even terug te kijken en in herinnering te brengen wat er zoal is gebeurd. Kijk ik naar mijzelf, dan is er weer genoeg om op te noemen: twee kleinkinderen geboren, veertig jaar getrouwd, afscheid genomen van mijn werk, niet ernstig ziek geweest, een reis naar Israël gemaakt. Maar ook waren er verdrietige zaken: een aantal malen bij het graf gestaan, mijn laatste nog levende oom overleden. Als ik de plussen en minnen optel dan overheerst dankbaarheid. Maar heimwee over het bijna afgelopen jaar? Niet echt.