Een brief lezen – dat is meer dan alleen woorden zien. Je ‘hoort’ de schrijver als het ware spreken. Je herkent zijn toon, zijn handschrift, zijn stijl. Een brief is persoonlijk. Je proeft de bedoeling, de betrokkenheid, het hart van degene die schrijft.

In dit derde deel van onze serie over beelden van de kerk, ontmoeten we een opvallend beeld: de kerk als een brief. Een brief van Christus, geschreven aan deze wereld. Geen papieren document, maar een levend schrijven. Geen losse krabbels, maar een duidelijk leesbare boodschap. En de schrijver? Dat is de Heilige Geest. Hij is een vaardige schrijver door ervoor te zorgen dat je Christus kunt aflezen in mensen die samen zijn kerk vormen.

Wat doe je als ouder, als jeugdleider of ambtsdrager wanneer je eigen dochter of een meisje uit de gemeente zegt: ‘Ik denk dat ik eigenlijk een jongen ben,’ of, andersom, een jongen die zich meisje voelt en wil zijn? Met andere woorden, hoe gaan we in de gemeente om met gemeenteleden die met genderdysforie te maken krijgen? Dan gaat het om het pastoraat door ambtsdragers maar ook door gemeenteleden onderling.

Al jong verlangen dominee Dik Brienen en zijn vrouw Hetty in de zending te dienen. Na Delfzijl brengt hen dat in Frankrijk waar ze meer dan twintig jaar blijven. Het is een periode die hen veel kost, maar waarin ze tegelijk leren leven in afhankelijkheid van God. Na veertig jaar predikantschap blikken ze terug: op zorgen en uitdagingen, maar ook op zegeningen en vreugde.