Als ik vanuit mijn studeerkamer naar buiten kijk, zie ik een witte wereld. Begin februari viel er in het noorden van Nederland sneeuw. Het is een poosje koud, zo rond het vriespunt, waardoor de sneeuw blijft liggen. Strooiwagens rijden regelmatig door de straat, de kinderen hebben plezier en laten we eerlijk zijn: een witte wereld is een mooi gezicht.

Ik hoorde het verhaal in Mozambique, in de jaren dat we daar woonden. Er kwam een groep medici en verpleegkundigen uit Amerika om ergens in het binnenland van Mozambique medische mobiele klinieken te organiseren waar de mensen naar toe konden komen om zich te laten behandelen. Ze hadden alles bij zich wat je voor zo’n kliniek nodig hebt: apparatuur, medicijnen, en noem alles maar op. En ze kwamen om goed werk te doen. Ze bleven een kleine veertien dagen en behandelden heel wat mensen. Ze onderzochten hen, stelden een diagnose, en deelden medicijnen uit. Allemaal gratis. En na die veertien dagen vertrokken ze weer naar Amerika. Waarbij ze ook alles weer meenamen.

Je hoeft de kranten maar te lezen of het journaal te horen en je ontdekt dat het kwaad steeds opnieuw zichtbaar wordt in deze wereld. De zinloze oorlog van Rusland in Oekraïne die maar voortduurt met enorme aantallen slachtoffers aan beide kanten is daar een voorbeeld van. Of het elfjarige meisje dat in Nieuwegein werd neergestoken. Uit Zweden komen vreselijke berichten binnen over een schietpartij op een school met daarbij naar schatting elf doden. Zo uit het leven weggerukt.

Sinds kort is het mogelijk om het oorlogsverleden van Nederlanders via de website oorlogvoorderechter.nl te onderzoeken. Misschien heb je je eigen familienaam ook al even gecheckt, met mogelijk een geruststellende of juist verontrustende uitslag. In de media is daar al het nodige over te doen geweest, zeker ook met het oog op de privacy van mensen. Het oorspronkelijke plan van het Nationaal Archief om alle namen te publiceren is inmiddels - juist vanwege die privacy - aangepast.