Woensdag 6 november aanstaande is het, D.V., dankdag voor het gewas en de arbeid: we brengen onze dank bij de Here voor de zegen die Hij ons nog altijd geeft. We belijden dat het de Here God is die de hemel en de aarde door zijn hand voortdurend in stand houdt en regeert. Hij zorgt voor de schepping. Hij geef ons tot op de dag van vandaag, vanuit zijn goedheid, wat wij nodig hebben voor het in stand houden van ons leven. Daarom houden we dankdag.

En toch, als ik aan die dankdag denk, komt de vraag best wel eens bij me boven of de dank die we op dankdag naar de Here God verwoorden echt uit ons hart komt. Die vraag komt bij mij op vanuit twee ‘bronnen’, als ik ze zo maar even zal noemen.

Een korte zoektocht op het internet leert me dat er ooit een programma op de televisie was, dat de ‘Ver van je bed show’ heette. De KRO zond dit uit met de bedoeling de kijker bekend te maken met situaties en gebruiken ergens anders op de wereld. De mensen waren vroeger niet zo bereisd als nu en ook kreeg men niet zoveel informatie over de rest van de wereld. Dat is tegenwoordig wel anders. Wie wil kan alles over iedereen te weten komen, waar en wanneer je maar wilt.

De uitdrukking ‘het is een ver van je bed show’ is nu zo ingeburgerd, dat het bestaan van een programma met die naam mij ontgaan was. Het betekent ‘iets wat ver van iemand af staat, waar hij niet veel van weet of nog niet veel belangstelling voor heeft en waarvan hij verwacht er nooit mee te maken te krijgen.’

Afgelopen zondag is in veel kerken aandacht besteed aan de bijzondere band van ons als christelijke kerken en het volk Israël. Normaliter is die jaarlijkse Israëlzondag een mooie gelegenheid om met elkaar onze wortels te verkennen. Als christelijke kerk delen we met het Joodse volk het Oude Testament. Jezus was een Jood en samen als volk Israël en christelijke kerk gaan we een grote toekomst tegemoet. Een toekomst die staat of valt met de persoon van Jezus Christus, de Messias die al gekomen is.

Dit is mijn zesenveertigste en laatste commentaar voor dit mooie Kerkblad voor het Noorden. Na bijna tien jaar in de redactie stop ik ermee. En eerlijk gezegd had ik tien jaar geleden niet gedacht dat dit kerkblad nog zou bestaan. Want er zijn nogal wat kerkbladen ter ziele gegaan. Maar we staan nog steeds stevig! En een paar weken geleden is het kerkblad weer in een nieuw jasje gestoken. Een nieuwe drukker een nieuw formaat (terug bij het oude). Zo zijn we weer up-to-date. Hopelijk bent u er blij mee.

Commentaar geven is voor de meeste dominees geen probleem. En toch is het altijd weer zoeken naar een goed onderwerp. Om up-to-date te zijn en iets zinnigs te schrijven. Het is gemakkelijk om steeds weer terug te komen op je stokpaardjes en je vaste onderwerpen. En dat moet je zien te voorkomen.