Mooie naam trouwens, ‘Zusters en Broeders des Gemeenen levens’. Schrik niet van dat ‘gemene’, je moet het lezen als ‘gemeenschappelijk’.

De ‘Zusters en Broeders des gemeenen levens’ stammen uit de tijd van de Moderne Devotie. De zusters verenigden zich het eerst, daarna de broeders. Het gaat om een  opwekkingsbeweging aan het eind van de veertiende eeuw. Een soort voorloper van de Reformatie. Centraal in deze beweging stond: persoonlijke levensheiliging, praktische levenswijsheid en een vernieuwing van het christelijke gemeenschapsleven.

Een tijdje geleden stonden in dit kerkblad twee artikelen over orgaandonatie. In het eerste artikel werd gezegd dat een hersendode patiënt bij wie organen worden uitgenomen, afwerende gebaren zou kunnen maken. Soms komt hij of zij iets overeind.

Wetenschappers verklaren deze bewegingen vanuit de reflexen van het lichaam op de ingreep die plaatsvindt. Het enigszins-overeind-komen wordt ook wel de Lazarusreflex genoemd. Die verklaring is aannemelijk. Het woord 'afwerend' was misschien niet helemaal op zijn plaats: het lichaam vertoont reflexen. Het percentage van het aantal keren waarin dat «cursief»  kán «einde cursief»  gebeuren, is ontleend aan een publicatie van Anna Bergmann.

Afdalen naar de gewone wereld met de levenbrengende woorden van God in je rugzak. Eindelijk kan en mag er op aarde geleefd worden naar de bedoeling van de Schepper. Eindelijk is in mensenwoorden vervat wat de bedoeling van het leven op aarde nu eigenlijk is. Uiteraard valt te verwachten dat deze woorden niet zomaar begrepen kunnen worden. Maar als je net bij God vandaan komt dan weet je dat het alles waard is om die woorden te bestuderen, te overdenken, te bespreken en gaandeweg te leren uitvoeren. In die woorden zit het leven. In die woorden zit vrede en recht voor alle mensen. Die woorden zijn de tastbare aanwezigheid van God zelf. Die woorden vragen om geloof en overgave. Die woorden zijn meer dan de mens en de mensheid. Vol verwachting klopt zijn hart.