‘Mogen ook vrouwen als ambtsdrager dienen?’ Die vraag is in de Christelijke Gereformeerde Kerken een strijdvraag, nog dringender dan in 1998. Toen sprak de generale synode uit dat Gods Woord dat verbiedt. Maar een groot deel van de afgevaardigden naar die synode was van mening dat Gods Woord ruimte laat voor de vrouw in het ambt. De vraag lag op de synode van 2020 weer op tafel, omdat sommige gemeenten vrouwen in het ambt hadden bevestigd of dat wilden doen. Daarom moest de synode zich weer met deze kwestie bezighouden.

Mede door de coronacrisis moet de synode op dit punt nog steeds een beslissing nemen. Gelet op de scherpte van het debat lijkt elk besluit voor de Christelijke Gereformeerde Kerken te leiden tot een rampzalige afloop.

In alle discussies heb ik echter belangrijke aspecten gemist, zoals de vragen: wat is het wezen van het ambt? En, nog belangrijker: wat is het wezen van de kerk?

‘Kerk' en ‘ambt’ krijgen in het Nieuwe Testament slechts aandacht in relatie tot concrete situaties. Toch blijkt daarin duidelijk genoeg wat hun wezen is.

De redactieleden kregen een mail van de hoofdredacteur. Hij had gepreekt in de Jeruzalemkerk van Groningen en daar een man met een wel heel bijzondere levensloop ontmoet, Joost Ritskes. Hij ging van kerk naar synagoge en uiteindelijk van synagoge weer naar de kerk. Zijn verhaal is er een om te delen. Het maakt de trouw van onze God concreet.

We zitten in de kleine gezellig volle woonkamer van Joost Ritskes in het Pelstergasthuis van  Groningen. Hij is een imponerend grote en volledig kale man. Zijn bescheiden woning is onderdeel van het Pelstergasthuis, het oudste gasthuis van de stad Groningen. De vele woningen zijn gebouwd langs veel hoven en het kostte me moeite om Joost te vinden. In het gasthuis is een kapel met een orgel dat nog bestanddelen bevat van de beroemde orgelbouwer Arp Schnitger uit het begin van de 17-de eeuw. Om de hoek van het gasthuis staat een synagoge, waar Joost nog elke week op vrijdag binnenloopt.

Op echtbreuk staat volgens de wet van Mozes de doodstraf. De vraag is of in het oude Israël bij echtbreuk ooit die straf is toegepast. Toen de HERE zijn volk beschuldigde van hoererij, gebeurde dat niet. Hij zond Israël weg. En dat was volgens de profeet Hosea (nog) geen definitieve scheiding.

Dat is altijd het eerste wat de HERE wil: herstel van de gebroken verhouding. Zo wilde Hij ook de verhouding met zijn volk herstellen.

Dat moest op een gegeven moment worden uitgebeeld in een nieuw huwelijk van Hosea met Gomer, die hij eerst had verstoten. Er zou dus voor Israël een nieuwe tijd aanbreken (Hos.3,1-5). Omdat Israël de huwelijksband met de HERE had verbroken en zich had verbonden aan andere goden, had zij de dood verdiend. Maar de HERE gaf zijn volk de mogelijkheid tot bekering! De heilige God nam zijn onreine bruid toch nog weer bij zich (vgl. Jer.3,12-14)!

De acaciaboom groeit in de woestijn. Hij kan wel vier tot zeven meter hoog worden, en heeft extreem lange wortels. Met die wortels zoekt hij de grond af naar ondergrondse waterbronnen. Voor Bedoeïenen is het dan ook een belangrijke boom, ze weten dat er in de buurt van een acacia vrijwel altijd water te vinden is. En het sap van de gekookte peulen gebruiken ze tegen maagpijn en de behandeling van snijwonden.

De boom is in principe altijd groen, maar als er echt geen water is verliest hij om te kunnen overleven zijn kleine groene blaadjes. En daarmee voeden de dieren in de woestijn zich dan weer. Ook de zaden zijn voedzaam, ze bevatten veel eiwit en fosfor.

In het voorjaar bloeit de acacia met een overvloed aan goudgele bloemen, die bijen en andere insecten aantrekken. Acaciahoning is dan ook beroemd.