Geen applaus ?!
Naar aanleiding van het artikel van Pieter Sijtsma in het Kerkblad voor het Noorden van vrijdag 13 januari 2012.
Wat kunnen we toch lekker spontaan zijn in de kerk. Wij nuchtere Hollanders zijn het niet gewend om te applaudisseren, laat staan te dansen, in de kerk! Een spontane opwelling van dankbaarheid naar de Heer, in welke vorm dan ook, moet maar onderdrukt worden, zelfbeheersing is immers een grote deugd! En applaus voor de gaven die uitgedeeld zijn aan zingende of musicerende gemeenteleden, dat kan al helemaal niet, het zijn immers gaven van de Heer?
De interpretatie die men geeft aan applaus is persoonlijk. Als het doodstil blijft als een kind een eigen gemaakt gedicht heeft voorgedragen, is de kans groot dat het een éénmalige gebeurtenis blijft. Of als kinderen een lied hebben gezongen en er valt een doodse stilte ... Erg stimulerend! Daarmee geef ik toe dat applaus ook voor de persoon of personen kan zijn, maar achter die personen kun je ook de gaven van de Geest zien. Dan gaat het niet om de verdienste, maar om de dankbaarheid!
In vroeger tijden werd er ook wel geklapt na een populaire preek! Soms heb ik ook die neiging, niet zo zeer om de betreffende voorganger te complimenteren, maar om God daarmee te loven en te prijzen! Dat kan ook met een lied, maar waarom niet met applaus? Ik kan me voorstellen dat er uitzonderingen zijn, bv. bij uitvaartdiensten en diensten op Goede Vrijdag en als er uitdrukkelijk verzocht wordt niet te applaudisseren.
Applaus is geen verplichting, je hoeft niet mee te doen, het is een spontane uiting van je vreugde of dankbaarheid over wat je gehoord, gezien of anderszins ervaren hebt. Dat zou toch moeten mogen? En als we zingen "Vader, met geheven handen …" mogen de handjes best de lucht in! Toch?
Geen applaus? Inderdaad: niet voor het betreffende artikel.
Hoogeveen
A. Moolhuizen