Eén van de apostelen is weg. Is zijn stoel leeg of moeten er gewoon twaalf zijn? Zoals Manasse en Efraïm een opvulling waren van Jozef en Levi. Zwölf muss sein? Waar zoeken ze naar? Een getuige van de opstanding. Het zijn geen kwaliteiten, geen gaven en talenten, geen bijzondere dingen in de mens, alleen het getuige zijn van de opstanding. De anderen zeggen dat dan ook. Er moeten er twaalf zijn. We zoeken er één bij, die met de andere elf vanaf het begin bij Jezus is geweest en die met hen getuige is van de opstanding. Maar weten ze dan niet, dat het aantal van twaalf binnen niet al te lange tijd niet meer gevuld kan worden? Immers, de generatie, die getuige is van de opstanding geweest, zal uitsterven. We horen daarna dan ook niets meer van de opvolging van de apostelen. Het apostelambt is ‘verloren’ gegaan met het heengaan van de apostelen zelf.
De geschiedenis herhaalt zich dus. Het geluid van de twaalf is over de wereld verwaaid zoals eens de stammen van Israël. Daarom moest het getuigenis met twaalf beginnen en niet met elf. Het nieuwe volk moest de weg van Israël gaan naar de einden van de aarde. Verstrooid worden, gegeven aan de volken om getuige te zijn van de opstanding.
Dus eigenlijk ben ik gekozen om op die twaalfde stoel te gaan zitten. Omdat ik gaven en talenten heb? Nee, omdat ik getuige mag zijn van de opstanding. En u en jij natuurlijk ook.
P. van Dolderen, Almere