De farao, de gevestigde orde, de macht op aarde. Mozes kent hem, kent de hofgebruiken nog van vroeger. De farao beveel je niets, want hij is een god. Het is zelfs de vraag of je iets aan hem mag vragen. Mozes herinnert zich hoe groot en verheven de farao was in zijn kindertijd. Ver weg, hoog boven de mensen had hij de wereld in zijn hand, de zon, de maan en de sterren. De farao zei en het was, gebaarde en het gebeurde. De farao …. Mozes staat tegenover de farao. Het is stil als hij tegen de trappen van de troon op kijkt naar die figuur in de verte. En dan, hij kan niet anders, galmt het door de ruimte van de troonzaal: ‘Dit zegt de HEER, de God van Israël: Laat mijn volk gaan, om in de woestijn ter ere van mij een feest te vieren.’ Je kunt een speld horen vallen. Wie is hij, Mozes, om deze woorden te spreken? De woorden zijn gevallen, wat zullen de gevolgen zijn? Waar zal de geschiedenis geleid worden nu deze woorden onherroepelijk zijn mond hebben verlaten. Onomkeerbaar, niet meer terug te halen zweven de woorden door de ruimte totdat ze onvermijdelijk de oren, het denken en de emotie van die man op de troon zullen raken. Mozes en de onvermijdelijke woorden. Hij had uit alle macht geprobeerd om dit moment te voorkomen. Liever dan dit ogenblik te moeten meemaken had hij gewerkt aan de status quo van de geschiedenis. Maar die God van de braamstruik was hem te machtig geweest. Hij had niet kunnen weerstaan. Was het goed, was het kwaad? De teerling is geworpen als je je mond open doet en de onvermijdelijke woorden spreekt. De geschiedenis, de aarde zullen nooit meer dezelfde zijn. De woorden dagen de gevestigde orde uit om open te gaan en te ontwikkelen. Velen zouden bij de brandende braamstruik zijn gebleven. Maar God weet wie Hij kiest. Hij kiest die mens, die het onvermijdelijke aanvaardt en maakt tot gereedschap in zijn hand. En de gevestigde orde? Die kraakt en steunt en scheurt.
P. van Dolderen