Te laat komen op de allereerste zondag dat je predikant bent. Zo ben ik mijn loopbaan begonnen. In de vaste overtuiging dat de dienst om tien uur zou beginnen – vanaf mijn jeugd had ik nooit anders meegemaakt - zat ik thuis koffie te drinken. Om half tien belde de koster: ‘Dominee, de mensen zitten op u te wachten’. Vliegensvlug naar de kerk. Zoiets kun je je alleen op de eerste zondag permitteren. Ondanks lichte schaamte, wel een bewijs dat ik me thuis voelde.
Op 2 april 1976 ben ik in Vlissingen bevestigd door professor W. van ’t Spijker. Ik deed intrede met de woorden uit 2 Korinthe 5 vers 20: 'Laat u met God verzoenen.' Mijn leven lang ben ik geboeid door het wonder van de rechtvaardiging: wij worden om Christus’ wil door God vrijgesproken en tot zijn kind geadopteerd. Zoals elke predikant geef ook ik hoog op van mijn eerste gemeente: daar heb ik alles voor het eerst meegemaakt. Als vrijgezel werd ik vaak uitgenodigd mee te blijven eten. Al snel voelde ik me alsof ik bij familie aan huis kwam en werd ik 'dominee Kees' genoemd. Helaas bestaat deze warme gemeente niet meer, maar mijn leven lang heb ik in mijn vrouw een dagelijkse verbinding aan de Scheldestad: op 16 januari 1981 trouwde ik daar met Addie de Vos.
Datzelfde jaar verhuisden we naar Papendrecht. Achter de kerk werd een gezinsvervangend tehuis voor verstandelijk gehandicapten gebouwd. Onze kerk kreeg het voorrecht de openingsdienst te organiseren. Hoe onervaren ik ook was, dit werd een van mijn mooiste belevenissen. Vanaf die dag bezochten de bewoners regelmatig onze diensten. Onvergetelijk voor mij is: ’Koos’. Zelfs in de kerk mocht hij graag dirigeren. Rotsvast in het geloof: 'Jezus is opgestaan.' Eén keer verliet hij op Goede Vrijdag boos de kerk, want ik had niet gepreekt dat Jezus was opgestaan. Op Paasmorgen was hij er weer en zong hij het hoogste lied.
Meer dan de helft van mijn veertig jaren werkte ik in Apeldoorn. Toch is die gemeente in die jaren zo sterk veranderd van samenstelling dat ik meer dan eens zeg dat het om twee gemeenten gaat. Jarenlang was er intens contact met een gemeente in Hongarije. Toen het kerkgebouw daar met steun vanuit Apeldoorn klaar was, werden wij uitgenodigd. Met een bus vol mensen trokken we er naar toe. Wat een gastvrij onthaal. In mijn preek, die door een Hongaarse predikant werd vertaald, gebruikte ik het beeld van een watertoren. Die stonden daar te kust en te keur. Ik wist niet dat watertoren het symbool van domheid was.
Van zuidwest naar noordoost. Mijn laatste gemeente werd Leeuwarden. Verrijkend om weer op een andere manier aan het werk te gaan. Het praktische leven staat bij de mensen centraal. Op 20 september 2009 deed ik intrede met de woorden van Petrus uit Lucas 5. Toen Jezus hem de opdracht gaf de netten aan de andere kant van het schip uit te gooien, riep Petrus: 'Omdat U het zegt, zal ik het doen.' Veertig jaar in dienst van de Meester. Zijn genade en zorg is groot.
C. A. den Hertog, Leeuwarden