Het is een ‘rare’ gewoonte van mij om soms een artikel dat ik lees en me raakt, uit te knippen en te bewaren. Waarvoor? Ik weet het niet. Soms krijg je het later weer onder ogen, en weet je niet eens meer waar het verhaal vandaan komt. Wat heeft je toen geraakt?
Een dominee zat op een morgen in zijn studeerkamer aan zijn preek te werken toen de telefoon ging. Een vrouwenstem verzocht hem, of hij bij haar vader langs wilde gaan. Hij was erg ziek en volgens de dokter zou hij niet lang meer te leven hebben. Of de dominee met hem wilde bidden, was de vraag. Dezelfde middag is hij gegaan.
De oude man lag in bed. Naast zijn bed stond een lege stoel.
‘Ik zie dat u mij verwacht,’ opende de predikant het gesprek.
’Nee’, sprak de man, wie bent u?’
‘Ik ben uw predikant’, antwoordde de dominee. ‘En ik kom om met u te bidden.’
‘Bidden’, prevelde de oude man, ‘weet u, ik wist nooit goed hoe je dat moet doen. De vorige dominee had het er wel eens over, maar ik snapte er niets van, en deed het ook niet meer. Tot een week geleden een oude vriend van mij op bezoek kwam en tegen mij zei: ‘Zet maar een lege stoel naast je bed. Denk maar dat Jezus daar op zit en vertel hem alles wat je op je hart hebt. Ik heb het geprobeerd en ik doe het elke dag wel een paar keer. Maar ik pas wel op dat mijn dochter het niet ziet, ze zou kunnen gaan denken, dat ik niet goed bij mijn hoofd ben.’
De dominee werd ontroerd door het verhaal. Hij bad met de oude man en keerde terug naar zijn studeerkamer. De preek die hij aan het maken was, schoof hij terzijde. Het was hem duidelijk waar de komende zondag de preek over zou gaan. Over bidden, natuurlijk.
De middag was nog niet helemaal voorbij toen hij opnieuw gestoord werd door de telefoon. Het was dezelfde vrouw die hem die morgen had gebeld. Ze deelde de dominee mee dat haar vader was gestorven.
‘Is hij stilletjes en in vrede heengegaan? ’, vroeg de predikant.
De jonge vrouw vertelde hem het volgende.
‘Ik was in de keuken bezig met het klaarmaken van de maaltijd. Ik had even bij hem gekeken. Het leek alsof hij sliep. Hij had zijn ogen gesloten. Toen ik een uur later weer ging kijken, lag hij half buiten bed. Met zijn hoofd bijna op de stoel. Die wilde hij de laatste week naast zijn bed hebben staan. ‘Ik heb me afgevraagd waarom? En wilde hij uit bed, en waar naar toe?’
De dominee zweeg en sprak toen: ’ik kom morgen even bij u langs.’
Die komende zondag was het thema van de preek: ‘Bidden, met een stoel naast je bed.’
Douwe Janssen