Er gebeurt van alles tijdens de synode van onze kerken. In diverse kranten staan verslagen van de besprekingen. Het is u vast niet ontgaan. De ene krant benadert de onderwerpen zus, de andere kijkt er op een ‘zo’ manier tegen aan. Als verre kijker hoop je er dan maar het beste van. Je vraagt je af: Dienen zij en wij de Heer met wat we doen, schrijven en zeggen?
Zijn we brandend van verlangen om Hem te dienen met woord en daad? En elkaar? Bidden we voor elkaar? Maar, en dat staat niet prominent in de krant, kijk nu even van verre mee: De synode begon met een bidstond. Ds. Buijs haalde daar tijdens zijn preek het zegel van onze kerken aan. In de afgelopen vergaderweek werd er een nieuw zegel gepresenteerd. Wat nu beter opvalt: de bijbeltekst uit Exodus: ‘En toch niet verteerd’ in herkenbaar Nederlands. Met in het midden een afbeelding van de brandende braamstruik. Ik denk: Zoals Mozes zijn schoenen moest uitdoen omdat hij heilige grond betrad, zo moeten ook wij, of we nou in de synodezaal of de eigen huiskamer zitten, ons bewust weten van het feit dat wij allemaal door dezelfde God geschapen zijn. Verschillend, maar toch naar Zijn beeld. Gemaakt door de God van de braamstruik, Die nooit loslaat het werk van Zijn handen. Laten we samen daar het zicht op houden. Onze schoenen hoeven niet uit, dank Here Jezus, onze harten mogen open.
Art van der Molen, Bierum