In de geschiedenis komen verschillende grootmachten voorbij. De Romeinen, de Grieken en ook de Meden en de Perzen. Deze rijken werden bestuurd door alleenheersers. Wie leiding wil geven zal regels moeten stellen. Wil je heersen, dan mag het allemaal wel wat stringenter. En hoe groter de groep is, hoe handiger het is om goed duidelijk te zijn, zodat al je onderdanen weten waar zij aan toe zijn. En uiteraard: orde moet er zijn. Bij zo’n grote klus kan je wel wat hulp gebruiken.
In zowel het Bijbelboek Daniël als Esther wordt gesproken over hooggeplaatsten, die de koning bijstaan en er bij de koning op aandringen een wet te maken die onherroepelijk is, zoals dat het geval is bij een Wet van Meden en Perzen. In het derde hoofdstuk van het boek Esther staat precies uitgetekend hoe dat in zijn werk ging. De hooggeplaatste Haman stelt een bevel op schrift in naam van de koning. Er moesten heel wat exemplaren worden gemaakt en ook werd het vertaald naar de talen van de verschillende volken. De koning zelf wist in dit geval nauwelijks waar het om ging, maar zijn naam en zegel werden wel verbonden aan dit bevel. Daarmee werd het onherroepelijk, zoals hij in Esther 8: 8 zelf zegt. Redelijkheid en billijkheid? Geen sprake van!
In het boek Daniel wordt koning Darius gebruikt om Daniel uit de weg te ruimen. Hier wordt letterlijk gezegd dat er een koninklijk besluit op schrift moet worden gesteld, zodat het niet veranderd kan worden, zoals geen enkele wet van de Meden en Perzen kan worden herroepen. In de verdere tekst wordt dit meerdere malen benadrukt. Zo komt het dat Darius tegen zijn eigen wil Daniel in de leeuwenkuil moet gooien.
Als wij heden ten dage deze uitdrukking gebruiken, staat het woordje ‘geen’ ervoor. Het is géén wet van Meden en Perzen. Zo precies komt het niet. Gelukkig maar!
Nel Noppe, Tzummarum