Ik weet nog goed dat we, toen we in 2004 na zes jaar werken in de zending terugkwamen uit Mozambique, best aan een paar dingen moesten wennen die in Nederland intussen anders waren geworden.
Toen wij in 1998 naar Mozambique vertrokken kwam het gebruik van e-mail er net in. Toen we eind 2004 terugkwamen was het inmiddels heel gewoon geworden. En daardoor was er ook iets anders heel gewoon geworden: in de aanhef van een e-mail hadden de omgangsvormen een wijziging ondergaan. Het werd heel gewoon om een mail aan iemand te beginnen met ‘beste …’, waarbij op die puntjes vaak de voornaam van de betreffende persoon stond.
Ik moet zeggen dat ik er zo kort na onze terugkomst in Nederland best vreemd tegenaan keek, en er ook echt wel aan moest wennen. Je kon zomaar een mailtje krijgen van iemand uit de gemeente waarbij je aangesproken kon worden met ‘beste Jan’. Terwijl men in Mozambique juist extra beleefd was (en nog is) in de omgangsvormen – bevriende collega-dominees noemen elkaar altijd keurig ‘dominee’ – werd je in Nederland zomaar gewoon Jan.
Ik moest er best even aan wennen. En ik loop er nog wel eens tegenaan dat ik er zo mijn gedachten bij heb.
Tegelijk echter – en dat realiseerde ik me onlangs zomaar ineens – kom je in de Bijbel niet de apostel Van Tarsus tegen. De grote apostel der heidenen, die van zo grote betekenis is geweest voor de christelijke kerk, introduceert zichzelf gewoon als Paulus. Ja, en dan zegt hij daarbij dat hij een dienstknecht is van Jezus Christus, een geroepen apostel. Maar hij stelt zichzelf gewoon voor met de naam die hij kreeg van zijn ouders: Paulus (of Saulus, zoals hij in zijn eigen taal eigenlijk heette).
Ik zeg niet dat iedereen in de kerk zich nu maar Piet of Klaas moet laten noemen. Maar ik ben blij dat ik ook weet dat de Here mij geroepen heeft, en dat ik een dienstknecht van Hem mag zijn. En in de kerk is mijn naam Jan. Met die naam ben ik gedoopt.
Jan van ’t Spijker, Hoogeveen