In het eerste artikel heeft u kunnen lezen hoe Wiebe van der Heide ertoe
kwam om te gaan wonen in een sloppenwijk in Zuid-Afrika. In dit artikel
leest u over zijn vertrek en de eerste jaren daar.Tijdens mijn verblijf op het medisch schip de Anastasis ontmoette ik een Zuid-Afrikaanse blanke jonge man. Joop (dit is niet zijn echte naam) woonde in een sloppenwijk met als doel evangelisatiewerk te doen onder de inwoners die allen Xhosa?s zijn.
Voordat ik eind februari 1997 het schip moest verlaten om mijn werk in Oostenrijk te hervat-ten, hadden Joop en ik plannen gemaakt, zodat ik terug kon komen om hem te helpen met het evangelisatiewerk. Terug in Oostenrijk begon ik direct met de aanvraag van een verblijfsver-gunning voor Zuid-Afrika die ik in juni ontving. Hierna stuurde ik een brief naar Joop met het bericht dat mijn aanvraag was goedgekeurd en dat ik zo spoedig mogelijk zou komen. Eveneens nam ik ontslag en reisde naar Nederland om afscheid te nemen van mijn familie en bekenden. In Nederland boekte ik de reis naar Zuid-Afrika.
Toen werd ik gebeld door Joop. Hij vertelde me dat hij niet meer in de wijk woonde, omdat het werk hem te zwaar was geworden. Hij was teruggegaan naar zijn ouderlijk huis (1000 km bij de sloppenwijk vandaan). Mijn hele wereld leek in te storten. Wat moest ik nu doen? Een dag lang kon ik niet bidden. Toen kwam het verhaal van Abraham bij mij boven. Abraham moest gaan naar een land dat hij niet kende en in ??n van de laatste kerkdiensten in Oosten-rijk hadden we het volgende lied gezongen: ?Ga Abraham, ga.? En in mijn hart hoorde ik God zeggen: ?Ga.? Zo vaak heb ik gewankeld in mijn vertrouwen in Gods leiding, maar altijd weer bevestigt God Zijn handelingen.
Op 8 augustus 1997 kwam ik aan in de sloppenwijk en ging wonen bij Mama Ganeko, een oudere dame die ik had ontmoet toen ik bij Joop op bezoek was.
De eerste jaren
Mama Ganeko woonde in een houten hutje van ? 3?4 meter. Toen ik mijn tassen in haar hutje neerzette, flitste de gedachte door mijn hoofd: ?Nu ben je thuis.? De eerste nachten sliep ik op de grond, totdat ik een bed had gemaakt van planken. Het bed was sterk genoeg voor mij alleen, maar toen we een keer 15 mensen op bezoek hadden, van wie sommigen op de rand van het bed gingen zitten, krakte de zijplank door en werd het een bed met 5 poten. Enkele jaren later moest er een zesde poot onder. Het huisje stond op een duin. Een kraan en een wc bevonden zich 20 meter van het duin af. Rondom ons was het vol gebouwd met andere hut-jes. Een lokale krant kwam na 3 weken op bezoek voor een interview en vroeg of ik de luxe van douche, wc en water in huis niet miste. Ik kon antwoorden dat dit niet het geval was en ik heb het ook nooit gemist.
Kinderen kwamen al snel bij ons op bezoek, maar na enkele maanden werd dit te veel voor Mama Ganeko. In februari 1998 ging ik verhuizen naar mijn eigen huisje dat ik 10 meter vanaf het huisje van Mama Ganeko gebouwd had. Hier heb ik 3 jaar gewoond. In 2001 heb ik het huis weggegeven aan een dominee die er tot op de dag van vandaag nog woont met zijn gezin.
Toen ik pas in de sloppenwijk woonde, wilden de wijkbestuurders dat ik bij ??n van hun ver-gaderingen zou langskomen om uit te leggen wat ik in hun wijk kwam doen. Ik vertelde hun dat God mij duidelijk had gemaakt dat ik daar moest komen wonen om de mensen Gods lief-de te laten zien. Mijn uitleg werd geaccepteerd en ik werd welkom geheten.
Mijn daginvulling plande ik meestal niet. Ik liet de dingen komen zoals ze kwamen. Kinderen kwamen altijd langs. Ik liet hen spelen en soms aten we samen. Verder organiseerde ik uitjes voor hen, waarbij ik hulp kreeg van kerken uit het nabijgelegen dorp Gonubie, waar de wel-gestelden wonen, hoofdzakelijk blanken. Ook heb ik gedurende deze eerste periode een korte samenvatting van het evangelie geschreven die ik toen in elk huis/hutje heb gebracht. Men schatte het aantal inwoners toen op 17.000, nu is dit aantal zeker verdubbeld.
In de Bijbel lezen we vaak: ?Wacht op de Here.? Dit heb ik veel gedaan tijdens die eerste ja-ren en ik denk dat het leven vol is van wachten op God. Na twee jaren in de sloppenwijk be-gon ik 2 voetbalteams van 12-14 jarigen. We hadden samen kampweekenden en kerstvierin-gen. De inwoners van de sloppenwijk hebben mij het recht gegeven om met hen te spreken en om met hen samen te werken omdat ik met hen gewoond heb. Ik heb geleefd zoals zij leven.
God voorziet
Ik hoorde voor het eerst over fondswerving toen ik op het medisch schip de Anastasis werkte van een man die vertelde dat hij enkele maanden terugging naar zijn land, Zweden, om aan fondswerving te doen. ?Vertouwt u dan niet op God?? vroeg ik hem. ?Jazeker, was zijn ant-woord, maar God zegt in de Bijbel ?vraag en u zult ontvangen??. Ik zei: ?Ja, ja, vraag God, dat is tenminste wat ik daar lees.?
Tijdens al de jaren hier in Zuid-Afrika heb ik geloofd dat als God wil dat ik hier ben in Zijn naam, dat Hij dan ook zal voorzien in alles wat ik nodig heb, zonder dat ik mensen daarvoor iets te hoeven vragen. Nu, na meer dan 12 jaar, kan ik alleen maar zeggen: ?Wat een trouwe God en Vader is Hij.? Op de derde zondag in de sloppenwijk vroeg ik mijn Vader om een fiets. Die avond liep ik naar de kerk in Gonubie. Dit is een uur lopen. Ik sprak met niemand over de fiets die ik had gevraagd. Toen ik na de dienst de kerk uitliep, kwam iemand achter mij aan, klopte mij op de schouder en zei: ?Ik heb thuis een fiets staan, wil jij die hebben??
Twee en een half jaar later zag ik de noodzaak voor een pick-up truc, zodat ik de kinderen zou kunnen vervoeren. Ik bad hiervoor gedurende 2 weken. Toen werd ik opgebeld door een man die zei: ?Ik wil je vanavond komen ophalen, en jij moet mijn auto mee naar huis nemen, die is nu van jou.? Het was een pick-up truc met overkapping. Met grote letters liet ik op de deuren zetten: ?GOD?S CAR? (Gods auto).
Gonubie
Wiebe van der Heide