Getuigen van het evangelie
In het afgelopen seizoen werd in de kerk van Drachten – net als op een aantal andere plaatsen in Nederland – de vormingscursus gegeven die vanuit onze kerken wordt aangeboden. Op een aantal zaterdagen waren twee zalen van de kerk gevuld met cursisten die informatie kregen over een groot aantal onderwerpen; actueel, uitdagend, verdiepend. Drie lessen gingen over communicatie. Eén daarvan mocht ik verzorgen, over communicatie van het evangelie aan mensen die Jezus Christus (nog) niet kennen.
Motivatie om te getuigen
Ik ben begonnen de deelnemers de vraag te stellen naar hun persoonlijke motivatie om te getuigen van het evangelie. De meesten reageerden direct en duidelijk: wij willen graag over de liefde van God vertellen aan degenen die Hem nog niet kennen. Dat is een kwestie van ons hart. Wie zou het een ander niet gunnen? Als je weet dat iemand verloren gaat als hij of zij niet met Jezus leeft, en als je de geweldige liefde van God kent, dan wil je daar toch je mond niet over houden? Bovendien is het een heldere opdracht die we gekregen hebben. Jezus zegt: ‘gaat dan heen en maakt alle volken tot mijn discipelen’. Niemand vindt dat onbelangrijk. Toch werd het een heel stuk lastiger, toen we spraken over de manier waarop dit in de verschillende kerken vorm krijgt. Vaak werd de eigen gemeente getypeerd als ‘lauw’, omdat er niet zo veel gemeenteleden enthousiast betrokken zijn bij het getuigen van Gods liefde. Er komen ook niet zo veel buitenkerkelijken nieuwsgierig vragen wat er bij ons aan de hand is, omdat ze jaloers worden op wat ze bij ons waarnemen. Kennelijk zit de liefde en het verlangen om over God te spreken wel diep in ons hart, maar vinden we het niet zo eenvoudig om daarmee echt naar buiten te gaan.
Persoonlijke contacten
Onderzoek heeft aangetoond dat de belangrijkste plaats om van het evangelie te getuigen te vinden is in onze persoonlijke omgeving. Meer dan tweederde van de mensen die op latere leeftijd tot geloof komen, wordt aan het denken gezet door persoonlijke contacten: door vrienden of collega’s, waarbij men ziet dat het geloof iets te betekenen heeft voor hun gewone leven.
Omdat dat zo is, hebben onze kerken er voor gekozen om minder nadruk te leggen op allerlei evangelisatieacties, en meer nadruk op persoonlijke toerusting om in de eigen omgeving een getuige te zijn. Toen we daarover spraken op de vormingscursus, bleek dat juist dat persoonlijk getuigen voor velen van ons bijzonder lastig is. Soms is er schroom, en hebben we het niet geleerd om over persoonlijke dingen uit het leven met God te spreken. Soms is het zelfs zo, dat we maar heel weinig contacten hebben met anderen die niet geloven, omdat de meeste van onze vrienden ook betrokken gelovigen zijn. We hebben er over nagedacht, hoe we elkaar kunnen stimuleren om wel met anderen te spreken, en om bewust te zoeken naar mogelijkheden om iets van je geloof te laten merken aan hen die God (nog) niet kennen.
Toerusting in de gemeente
Het gewone werk in de gemeente kan daarbij helpen. We kunnen op een verenigingsavond of op een Bijbelkring dit eens als onderwerp bespreken. Niet in het algemeen, maar heel persoonlijk en concreet. Op welke manier heb ik in de afgelopen week iets kunnen laten zien van wie God voor mij is? Hoe zou je dat onder woorden moeten brengen? Hoe kunnen we voor elkaar bidden, om de gelegenheden die God ons geeft, niet voorbij te laten gaan? Hoe kunnen we elkaar geestelijk helpen, om dit als een voortdurend aandachtspunt mee te dragen in het leven met God, in ons gebed en in onze gemeente?
Toen we daarover spraken, bleek dat ‘evangelisatie’ dichter bij kan zijn dan we soms beseffen. Soms denken we bij ‘getuige zijn’ aan bijzondere acties, speciale momenten of mensen die een bepaalde taak op zich nemen, en minder aan onszelf, aan ons gewone gemeenteleven en aan ons dagelijkse werk.
Het doel van dit onderdeel van de vormingscursus was om het getuige zijn dichterbij te brengen. Uit reacties is mij gebleken dat dat bij sommigen ook zo gewerkt heeft. Doordat je er met elkaar over in gesprek komt, kun je voor elkaar een stimulans zijn en kan misschien al iets van de schroom die we hebben overwonnen worden.
Cursus Getuigende Gemeente
In de cursus Getuigende Gemeente die de evangelisatieconsulenten in verschillende gemeenten geven, wordt dit verder uitgewerkt. We geven handreikingen, zodat gemeenteleden iets makkelijker over de drempel kunnen stappen en metterdaad met iemand over het geloof in gesprek kunnen gaan. Zo’n cursus kan helpen, omdat je een aantal avonden in een wat andere samenstelling met een heel aantal gemeenteleden met dit thema bezig bent. Het gaat er natuurlijk vervolgens om, dat het niet bij een aantal avonden ‘nadenken’ zal blijven. Het is van het grootste belang, dat in alle verbanden van het gemeentewerk we elkaar regelmatig de vraag stellen, welke gelegenheden we gehad hebben om iets van Jezus Christus te laten zien. We zijn dat misschien niet zo gewend. Maar als we in de kleinere kring niet leren om hierover open te zijn, zal het naar buiten toe ook niet makkelijk gaan.
Door er met elkaar in te oefenen kunnen we de gelegenheden die we krijgen beter benutten. En dat kan niet concreet genoeg: oefenen in gesprekken, naar elkaars gesprekken vragen, er voor bidden, en er tijdens een latere kringavond of contact weer op terugkomen. Zo kunnen we daarin naast elkaar gaan staan.
Werk van Gods Geest
Het belangrijkste bij dit alles is het werk van Gods Heilige Geest. Uiteindelijk zal alleen God zelf harten kunnen openen. God zal ons eigen hart moeten openen om er over te spreken en er iets van te laten zien. En Hij zal ook het hart van de ander moeten aanraken, om deze liefde van God te ontvangen. Dat is helemaal Gods eigen werk. Maar overal in de Bijbel wordt duidelijk, dat God ons daarbij helemaal inschakelt. Persoonlijk, en met elkaar als gemeente. Om elkaar daarin vast te houden, te bevragen en te helpen. De vormingscursus is daar ook een middel voor. Wellicht iets voor u, volgend seizoen?
Ermelo
Michael Mulder
Michael Mulder is consulent voor evangelisatie.